Pioniers waren het in de jaren negentig. Red Snapper combineerde elektronische drum ’n bass met jazz, maar meed drummachines en computers. Hun akoestische acid jazz vlamde op festivals en in clubs.
“Waar is de tijd gebleven?”, vraagt Richard Thair zich af. Het is al meer dan twee decennia geleden dat Red Snapper haar debuutalbum Prince Blimey uitbracht. De plaat verbaast nog steeds met haar razende ritmes, pompende bassen en scheurende saxen. Gitarist David Ayers, bassist Ali Friend en drummer Richard Thair hebben vanaf dat moment verder geëxperimenteerd. Hiphop, elektronica, wereldmuziek – van alles kwam voorbij. Nu kijkt het Britse trio voor één keer achterom met een integrale vertolking van dat baanbrekende debuut.
“We liepen al een tijdje met dit idee rond”, vertelt de drummer van Red Snapper. “Je mag best weten dat ik er sceptisch tegenover stond. Red Snapper was altijd een band die vooruit keek, nieuwe dingen deed. Ik vond het maar niks om de tijd twintig jaar terug te zetten. Het is zoiets als wat U2 nu doet met The Joshua Tree, dat wil je toch eigenlijk niet?”
De medebandleden wisten Thair te overtuigen. “Want het was toch weer iets nieuws dat we gingen doen. Prince Blimey in zijn geheel spelen hadden we nooit eerder gedaan. Sterker, minstens de helft van de tracks was in al die jaren nooit opgenomen in een liveset. Daar lag dus een enorme uitdaging.”
Vooral voor Thair lag de lat hoog. Hij moest het slagwerk van Prince Blimey – een aaneenschakeling van breakbeats, drum ’n bass, rock en jazz – opnieuw ontdekken. “Toen ik naar de tracks luisterde, dacht ik ‘oh my god’. Dat konden mijn spieren twintig jaar geleden”, lacht hij. “Ik ben thuis gaan oefenen en naarmate de eerste optredens dichterbij kwamen, ging het steeds beter. Maar het heeft echt een poos geduurd voor ik er weer van kon genieten.”
Voor de periode met Red Snapper was Thair actief als dj, die in house- en technoclubs zijn draaibeurten verrijkte met percussie-instrumenten als conga’s en bongo’s. “Red Snapper betekende een grote verandering voor mij. Vanaf dat moment ging ik mij helemaal focussen op de drumkit. Aanvankelijk deden we downtempo hiphop-achtige dingen, soms zelfs wat bluesritmes.”
“Intussen luisterden we naar elektronische drum ’n bass en jungle. Voor ons was het duidelijk dat we daar iets mee wilden doen, maar dan live gespeeld. Gewoon met een contrabas, een drumstel en een elektrische gitaar. Achteraf kun je zeggen dat we pionierswerk hebben verricht.”
In de jaren die volgden kreeg het geluid van Red Snapper steeds andere accenten. Soms gingen die de hiphop kant op, soms kozen ze een reggae of soul richting. Hun laatste album Hyena was zelfs een soundtrack bij de Senegalese roadmovie Touki Bouki.
Er zijn plannen voor een nieuw album. “Daar zijn we mee bezig, maar we hebben geen haast. Er is geen druk van een management of label. Wel zo lekker. We nemen een stuk of vijf tracks op en dan zien we wel wie er belangstelling heeft.”
Red Snapper is te zien: Gigant Apeldoorn 19/5, Atak Enschede 28/9.