Iedere keer denken ze weer ‘we worden echt te oud, dit wordt ons laatste jaar’. Maar de Doe Maar trein dendert voort. Dit jaar doen de tieneridolen van weleer een tour langs elf festivals.
Vanuit zijn woning, een boerderij in de Peel, vertelt Ernst Jansz over het optreden van Doe Maar op Paaspop. Nu exact vier weken geleden. Een happening noemt hij het. “Ik vind het wonderlijk dat het jonge publiek onze muziek zo makkelijk oppikt. Het feest en danst erop. De teksten worden letterlijk meegebruld. Ik heb me daar echt over verbaasd. De muziek van Doe Maar weet kennelijk nog steeds te boeien. Hoe dat kan? Ik weet het niet. Natuurlijk zijn onze liedjes aanstekelijk en gaan de teksten over onderwerpen die aanspreken. Zoiets zal het zijn. Ook worden we nog veel gedraaid op de radio. Dat scheelt enorm.”
Jansz, die in ’78 Doe Maar oprichtte, ziet dat generaties zich op dit vlak makkelijk lijken te verenigen. “Dat vind ik mooi van deze tijd: oude helden uit de pop, zoals Paul McCartney of Bob Dylan, worden gewaardeerd door jong en oud. Dat was in mijn jeugd wel anders. Ik luisterde niet naar muziek waar mijn ouders van hielden. Frank Sinatra bijvoorbeeld. Hoe goed zijn liedjes ook waren, het was ouwe-lullen-muziek.”
Sinds de reünie in 2000 is Doe Maar opnieuw een vaste waarde in het Nederlandse poplandschap. “Dat was niet ons uitgangspunt. We zouden destijds een of twee optredens doen in Ahoy, maar dat werden er al gauw zestien. De belangstelling was onvoorstelbaar groot. Wat ons betreft was het daarna over en sluiten. Maar de aanbiedingen bleven komen. Wij hadden veel plezier in het samenspelen, waardoor we enkele jaren later daar toch op zijn ingegaan. Vanaf ’08 spelen we (Henny Vrienten, Jan Hendriks, René van Collem en ik) met regelmaat. Ja, Doe Maar bestaat gewoon weer.”
Dat betekent niet dat Jansz spijt heeft van het ‘definitieve’ eind in ’84. “Oh nee, integendeel. Dat was het enige besluit dat we toen konden nemen. Ik ben er zelfs trots op dat we geheel tegen de stroom in dat hebben gedaan. Stoppen op het hoogtepunt, mooier kan toch niet?”
De chemie tussen hem en Henny Vrienten bleek een van de geheimen van Doe Maar. “Voordat Henny bij de band kwam probeerden we van alles uit. Rock ’n roll, reggae, Zuid Amerikaans – maar omdat Henny en ik verliefd waren op reggae, ging het uiteindelijk die kant op. Bovendien ontdekte ik dat het ritme van de reggae zich heel goed leende voor de Nederlandse taal. Die combinatie bleek een schot in de roos.”
Het gebruik van de eigen taal in de pop was voor Jansz een droom die uitkwam. “Ik wilde altijd al in het Nederlands zingen, maar dat was in de jaren zeventig ‘not done’. Ja, er was een traditie op gebied van carnaval en het levenslied, maar in de pop werd alleen het Engels gebruikt. Op de eigen taal werd neergekeken. Gelukkig is dat nu anders. In pop, rock en hiphop worden vaak Nederlandstalige teksten gebruikt. Als Doe Maar daar een rol in heeft gespeeld, ben ik daar trots op.”
De muziek van Doe Maar is nagenoeg hetzelfde gebleven, maar welke verschillen ziet Ernst Jansz tussen de optredens van nu en de jaren tachtig? “Toen stonden er alleen maar meisjes in de zaal, tegenwoordig zie je een gemengd publiek. Jongens, meisjes, mannen, vrouwen. En dat in verschillende leeftijdscategorieën. Daarnaast is het gegil van de meiden verdwenen en wordt er nu voluit meegezongen. Wel zo prettig. Maar we merken ook dat het fysiek een steeds grotere uitdaging gaat worden. Dat zijn toch wel ‘kleine zorgjes’. Mijn stem, de gewrichten. Het zijn dingen waar je vroeger nooit over nadacht, maar nu een rol gaan spelen.”
“De dag voor Dauwpop word ik 69 jaar. Op weg naar de zeventig. Kun je je dat voorstellen? Ik voel dat helemaal niet zo. Toch is het de werkelijkheid en dat is best vreemd. Maar goed, als je op het podium staat, begint te spelen en die deinende massa voor je ziet met de handen in de lucht, voel je geen pijn meer. Als het aan mij ligt, gaan we met Doe Maar door tot we erbij neervallen.”
Doe Maar op Dauwpop, hoofdpodium van 19.00 – 20.30 uur.