In de meeste gevallen is samenzang met het publiek een overbodig en ronduit irritant fenomeen. Maar soms vult het een leemte die de hoofdgast noodgedwongen laat vallen. Zo zijn de uithalen in House Of The Rising Sun geen haalbare kaart meer voor Eric Burdon en is het maar goed dat een boordevolle tent de honneurs massaal waarneemt. De brulboei van weleer moet even verstek laten gaan in een optreden, dat zo laat op de zondagavond toch aangenaam weet te verrassen.
Want vooraf waren er zorgen over de vocale mogelijkheden van de legendarische zanger van The Animals. Burdon bereikte deze maand de respectabele leeftijd van 74 jaar en opnames van recente shows stelden bepaald niet gerust. Maar op het hoofdpodium van Ribs & Blues in Raalte staat de veteraan, die in de vroege jaren zestig met The Animals zo belangrijk is geweest voor de Engelse rhythm & blues, zijn mannetje.
Niet alleen de vraag ‘kan hij het nog?’ speelt een rol op Ribs & Blues. Ook de competitie die hij aan moet gaan met jonge energieke talenten als My Baby dreigt in zijn nadeel uit te vallen. Maar waar het bejubelde My Baby niet aan het hypnotische niveau van hun laatste album Shamanaid kan tippen en verzandt in monotone jams, slaat Burdon toe met zijn gigantische, muzikale erfenis. En ervaring.
Een klassieker uit ’66 (Don’t Bring Me Down) wisselt de bonkige zanger gewiekst af met recent werk als Water. Burdon is goed bij stem, al moet hij de hoge noten soms laten lopen. Zijn Animals, die in niets relateren aan de oorspronkelijke band, plaveien een veelkleurig pad dat uitlopers kent naar blues, vroege rock & roll en soul. De uitblinkende toetsenist Red Young stuwt publieksfavorieten als Spill The Wine, We Gotta Get Out Of This Place en Don’t Let Me Be Misunderstood gloedvol de nacht in, terwijl Burdon het uiterste van zijn gerafelde stembanden vraagt. De hulp van het publiek is dan meer dan welkom.
Gezien: Ribs & Blues Raalte 24/5