Eens kijken, in de platenkast staan een sigarenkistje, een schilderijtje, een postpakketje en een kookboek. Daar komt nu bij een door een elastiekje bij elkaar gehouden pak bankbiljetten. Groezelige bankbiljetten zijn het, afkomstig uit landen waar de inflatie welig tiert. De gigantische bedragen op de flappen vertegenwoordigen nauwelijks waarde, het gaat om het kleinood dat midden in de naar smeergeld riekende stapel verstopt zit: Bidonville, het nieuwe album van De Kift.
Geen band ter wereld maakt zoveel werk van haar cd-hoezen als De Kift. Tien albums zijn er intussen verschenen en het is altijd een verrassing in welke hoedanigheid het schijfje nu weer aan de man wordt gebracht. Ook voor het omhulsel van Bidonville is een doorsnee cd-rek van Zweedse makelij domweg te min. Een glimmend gepoetste vitrinekast doet pas recht aan de creatieve verpakkingen van het Noord-Hollandse collectief.
Al meer dan een kwart eeuw is De Kift het buitenbeentje in de vaderlandse popcultuur. Hun muziek verwijst naar punk en fanfare, hun teksten zijn wonderlijke samenraapsels uit de wereldliteratuur. Voor Bidonville zijn zelfs flarden tekst uit films en documentaires geplukt. Rond de live optredens van De Kift hangt altijd een theatrale atmosfeer. Aankleding, oog voor detail en het niet te onderschatten acteertalent van de bandleden maken iedere Kift-uitvoering tot een bijzondere belevenis.
Ook Bidonville, eerder dit jaar te zien geweest als muziektheaterstuk op culturele eilandfestival Oerol, zal de zintuigen weer prikkelen en op de proef stellen. Mocht u overigens nog nooit van het plaatsje Bidonville hebben gehoord, dan kan dat kloppen. Maar in het curieuze universum van De Kift bestaat het weldegelijk. Bidonville staat voor de zelfkant van de maatschappij. Een vuilstortplaats aan de rand van een stad, waar zonderlingen en mislukkelingen ondanks al hun misère er het beste van proberen te maken.
De beelden die in het eerste nummer worden opgeroepen geven een indruk van dit vervuilde paradijs. Ene Ralphie vertelt: “Toen ik voor het eerst hier kwam / Ik was bang jongen / Als de dood zo bang / Ja, of bang…/ Ik was niet bang / Ik keek gewoon naar die godbeschetese ratteplek hier / En ik zei: Shit!” Behalve voor Ralphie is Bidonville de thuishaven voor ontheemde figuren als Bavink, Hovink en Onderman. Weemoed en verlangen bepalen de stemming, maar uiteraard spelen een aardse zaken als Geld ook een belangrijke rol. Hoe kan het anders met zo’n albumhoes.
Muzikaal rammelt De Kift er als vanouds lustig op los. Hun brouwsel, voortkomend uit gitaren, tuba’s, trombones, accordeons en orgels, klinkt even markant als herkenbaar. Het is in de loop der jaren het weerbarstige handelsmerk van de band geworden. Net als het gejongleer met ritmes en tempowisselingen. Zo leert de haperende break halverwege het lied Een Man dat maatgevoel een rekbaar fenomeen is. Dat het ook anders kan, illustreren Harde Munt, Hovink en Witte Haring. In die getoonzette gekte verrast het overrompelende rariteitenkabinet met verfrissende beats, onverhoedse hiphop, traag voortslepende samba en soepel swingende bossanova.
De Kift presenteert Bidonville: Burgerweeshuis Deventer vrijdag 24 oktober.
Ook interessant
Snoeiharde stonerrockband uit het zuiden van Californië. Het is alweer bijna vijf jaar geleden dat Fu Manchu voor het laatst te gast was in Deventer. De band keert terug met de nieuwe plaat Gigantoid onder de arm.
Jawel, u leest het goed. De voormalige frontman van de legendarische Byrds komt naar het intieme theater. Hoe de thans 72-jarige zanger/gitarist het gaat aanpakken is een raadsel, maar in zijn eentje zal hij de catalogus van The Byrds doorspitten.
Voor het derde achtereenvolgende jaar is het centrum van Zwolle het domein voor de fijnproevers van indierock. Een keur aan minder en nog minder bekende acts staat borg voor een spannende line up. In ieder geval checken: de Amerikaanse singer/songwriter Chuck Prophet en de Noorse spacerock-act Electric Eye. |