Nadat een stem ietwat te bombastisch de hoofdgast van de avond heeft geïntroduceerd (“Please welcome the pride of Northern Norway”), rollen de eerste tonen van Majesty traag het redelijk gevulde Zwolse poppodium binnen. Binnen één minuut weet Sivert Høyem twee keer te verrassen. Eerst die potsierlijke aankondiging, daarna de opmerkelijke keuze voor het openingsnummer. Waarom valt de Scandinavische bariton veilig terug op het verleden?
Sivert Høyem maakte naam als zanger van de rockband Madrugada. Het gitzwarte collectief viel uit elkaar na de dood van hun gitarist Robert Burås, waarna Høyem solo verder ging en een aantal prima albums uitbracht. Onlangs verscheen zijn nieuwste plaat Endless Love. Je mag dan verwachten dat de kale dertiger zijn jongste product met trots in de etalage plaatst. Maar niets is minder waar. In de tour die Høyem afgelopen week onder meer naar Into The Great Wide Open op Vlieland bracht, is beperkt ruimte gemaakt voor nieuw werk. En dat getuigt niet van een blakend zelfvertrouwen.
Helaas valt dus het sterke Enigma Machine buiten de boot als verfrissende concertopener, maar moet de twaalf jaar oude Madrugada-track Majesty de kar trekken. Give It A Whirl, Red On Maroon en – eindelijk een nieuw nummer – Endless Love laten band en zanger in uitstekende conditie horen. Dat wel. Het geluid is subliem. Net als de sfeer die aardedonker kleurt, zoals we van Høyem/Madrugada gewend zijn. De gitaar van Cato ‘Salsa’ Thomassen rockt, maar maakt ook vernuftige uitstapjes naar blues en country.
Halverwege het optreden neemt Høyem gas terug met akoestisch getinte versies van Blown Away, Ride On Sisters en Into The Sea. Door de wegebbende spanning niet bepaald het sterkste deel van de set. Het sinistere Görlitzer Park en stampende The Hour Of the Wolf vergoeden echter veel. Toch blijft het gevoel knagen, dat er vanavond meer in had gezeten.
Gezien: Hedon Zwolle 11/9