DeWolff geeft de blues vleugels

De jongste telg van DeWolff, drummer Luka van de Poel, is dit jaar twintig geworden. De andere twee bandleden, Pablo van de Poel (gitaar) en Robin Piso (toetsen), zijn drie en vier jaar ouder. Oké, de heren zijn dus geen tieners meer, maar in de wereld van de rock zijn het nog broekies. Misschien daarom is het publiek in een goed bezocht Burgerweeshuis opvallend gemêleerd van samenstelling. Het is niet alleen de jonge generatie die zich hier laat zien, ook de oudere rockliefhebber vindt herkenning in de muziek van DeWolff.

De voorliefde voor vintage rock is terug te horen op alle albums van DeWolff. Jimi Hendrix, Deep Puple, The Doors – in het gerijpte geluid van het drietal uit Limburg hoor je ze allemaal terug. Maar dan wel met een heerlijk explosief, jeugdig elan. Het dit jaar verschenen album Grand Southern Electric is hierop geen uitzondering, hoewel de aandacht erop wat verschoven lijkt van psychedelica naar blues.

In Deventer tapt DeWolff dan ook uit een rootsy vaatje. Het is de gitaar van Van de Poel die de ruimte grommend, gierend en jankend vult en daarmee dat andere sterke wapen, het Hammondorgel, naar het tweede plan verwijst. Toch is DeWolff een eenheid. Hun bizarre samenspel barst van improvisatie en experiment. In Dance Of The Buffalo krijgt de blues dankzij vervreemdende space-effecten zelfs vleugels. Nog waanzinniger gaat het er aan toe tijdens A Little Bit Of Loving, een powerbluestrack die halverwege omslaat in een ritmische heksenketel van conga’s en koebellen, om uit te monden in Don Nix’ bluesklassieker Going Down.

Niet alles is even spannend. The Pistol wordt opgerekt tot een kwartier en dat is iets te veel van het goede. Maar herkenbare DeWolff tunes als Don’t You Go Up The Sky en Gold And Seaweed laten de finale zinderen.

Gezien: Burgerweeshuis Deventer 25/9

Nog te zien: Hedon Zwolle 17/10, Underground Lelystad 29/11