Maar liefst vijf keer stond ze op Lowlands. Drie keer op Pinkpop. Heather Nova, de rockchick met een fluwelen stem, was een graag geziene gast op de festivals. Tien, twintig jaar geleden. Inmiddels lijken de scherpe kantjes weggeslepen. Haar laatste albums ademen een ontspannen, melancholische sfeer en zijn akoestisch van toon. De betoverende zang is echter gebleven.
Met Arnulf Lindner op cello, gitaar en piano bewandelt de frêle zangeres het onverharde pad dat ze een tijd geleden is ingeslagen. Zijn de rockliefhebbers daardoor afgehaakt? Of is de tour langs dertien theaters te enthousiast ingezet? Hoe het ook zij, de voor een derde gevulde Rabozaal biedt een trieste aanblik. Heather Nova onwaardig.
Hebben de thuisblijvers iets gemist? Ja en nee. Een uitgebreide setlist van twintig liedjes kent natuurlijk het gevaar van een op de loer liggende monotonie. Zeker als je het allemaal getweeën wilt opknappen. Nova en Lindner (die in het verleden ook met zangeres KT Tunstall heeft gewerkt) omzeilen die valkuil door regelmatig van instrument te wisselen. Desondanks kent het optreden minder spannende momenten. Fool For You, Paper Cup, het nieuwe Sea Change – het zijn eenvormige liedjes die vervliegen in de leegte van de zaal.
Interessanter wordt het als Heather Nova haar vileine kant laat zien. Het door een beat aangedreven Avalanche heeft een prettige dreiging in zich, de ruimtelijke stemexperimenten in Winter Blue zijn adembenemend. En zowaar: de elektrische gitaar gaat om haar ranke hals tijdens Do Something That Scares You, een Lou Reed-verwant meesterwerkje met een donker kreunende cello. En met het hemelse Island neemt ze je uiteindelijk toch bezit van je. Als verleidelijke, mythische sirene.
Gezien: Orpheus Apeldoorn 6/2.
Nog te zien: Spiegel Zwolle 12/2.