Biddinghuizen – “Het lijkt wel of jullie hier het hele weekend op hebben gewacht.” Uiteraard was het een vermakelijk staaltje zelfoverschatting van Honor Titus, de zanger van Cerebral Ballzy. Maar hij had wel een punt. Op het moment dat de band uit New York een spervuur aan razend snelle punkrock door de Marshall-versterkers perste, was Lowlands in de ban van uitzinnige, elektronische (dance)beats. Rock leek op de zaterdagavond een bijzaak geworden. The Opposites, Moderat, Major Lazer – de ene act pakte nog groter en feestelijker uit dan de andere. Wellicht daarom was deze Lowlands editie de meest uitbundige in haar twintig jarige bestaan.
En dat terwijl de vrijdag redelijk tam was begonnen. Het zonnetje scheen aangenaam en het driedaagse popfestijn in de polder leek de draad van vorig jaar in alle gemoedelijkheid weer op te pakken. Die bijna gezapige stemming kenterde in de avond. De blauwe hemel betrok en al gauw regende het pijpenstelen. En dat niet alleen, thrahsmetalband Slayer vermorzelde de Grolschtent met oude en nieuwere klassiekers als War Painted Blood en Angel Of Death (met een eerbiedige knipoog naar het dit jaar overleden oer-lid Jeff Hanneman). Maar het absolute hoogtepunt van de eerste dag en misschien zelfs van het hele festival was de dreigende, extatische en bezwerende show van Nine Inch Nails. Adembenemend was het schouwspel van bewegende schaduwen, schuivende panelen en elektriserende videoprojecties. Spierbundel Trent Reznor betrad solistisch een leeg podium, waarna met het inzetten van het gloednieuwe nummer Copy Of A, bandleden, instrumentarium en podiumdelen beurtelings werden toegevoegd. Head Like A Hole en het ooit door Johnny Cash gecoverde Hurt lieten de Alphatent na afloop in verbijstering achter.
Het was alsof Nine Inch Nails de trend zette voor de rest van het weekend. Niet eerder had het visuele aspect zo’n grote rol op Lowlands gespeeld. Het Engelse producersduo Chase And Status pakte op hetzelfde podium ook al uit met gigantische videoschermen en zelfs Editors bewees het stadium van de indierock allang voorbij te zijn. Met een euforische lichtshow en vier Rammstein-waardige vlammenwerpers leek zelfs de gigantische Alpha te krap bemeten. Minder leuk waren de U2-achtige trekjes van de band, maar A Ton Of Love en The Racing Rats konden toch imponeren.
Qua visuals spande het Australische popspektakel Empire Of The Sun de kroon. Danseressen met lichtgevende gitaren, exotische gewaden en ook hier een bombardement aan licht- en video-effecten zetten de veel te kleine Grolschtent in vuur en vlam. Het was de opperste vorm van edelkitsch die je je kon voorstellen, want wat werd er veel geplaybackt. En toch. Je wist dat je belazerd werd, maar je moest van graniet zijn om niet te worden ingepakt door uitgekiende, catchy tunes als Old Flavours, We Are The People en Alive.
Na al die glitter en glamour moest Lowlands op zondag wel een stapje terug doen. Hoewel, helemaal zonder videoschermen leek het niet te kunnen. Zoals bij Bonobo, een ontspannen trippende act uit Groot Brittannië, die jazz en elektronica aan elkaar koppelde. Het viel bij de Lowlandsgemeente in goede aarde, wat niet gezegd kon worden van Steve Reichs fascinerende, repeterende Music for 18 Musicians, uitgevoerd door NJO. De programmering was een gewaagd experiment, maar dit was de Lowlandsganger toch een brug te ver. Niet eerder was de Bravotent zo leeg.
Het was een geschikt moment om de balans eens op te maken. Want wat had Lowlands aan nieuwlichters opgeleverd? Kendrick Lamar en Great Minds zetten hiphop overtuigend in de etalage, maar indrukwekkende rockbands dienden zich niet in overvloed aan. Elektroband Chvrches kon niet imponeren, evenals het freakerige Unknown Mortal Orchestra. Ook de rockchicks van HAIM moesten teruggrijpen op het aloude Oh Well van Fleetwood Mac. Daarentegen deed Imagine Dragons het verrassend goed. De vier uit Las Vegas bespeelden als routiniers de Grolschtent. En juist op het moment dat de definitieve conclusies getrokken konden worden en Lowlands zich opmaakte voor de stijlvolle afsluiting door Franz Ferdinand en Nick Cave gooide de Japanse band Bo Ningen een kernbom op die veronderstellingen. Als kamikaze piloten hielden de vier huis in de steeds drukker wordende Charlietent. De voor onmogelijk gehouden psychedelische Black Sabbath variant uit Azië wekte verbazing, maar ook bewondering. Toch nog een bijzondere ontdekking op een toch al bijzondere Lowlands-editie.
