Amsterdam – Een kwartiertje later dan gepland stapt Ellen ten Damme de lobby van het hotel binnen. Een tas in de hand, een andere om de schouder. “Shit, ik moet eigenlijk nog naar de bank.” Een paar minuten later zit ze aan een tafeltje en regelt ze haar bankzaken per telefoon. Een dure, flinterdunne laptop snort aan haar zijde. “Oké, waar gaan we het ook alweer over hebben?”
In het rode jurkje, waar ze net nog mee voor de camera’s van een tv-programma heeft gestaan, vertelt Ten Damme over haar samenwerking met het kamerorkest Amsterdam Sinfonietta. “Ze noemen zichzelf een ensemble”, verbetert ze. “Het zijn vijfentwintig strijkers, verdeeld over bassen, cello’s en violen, die met mij een muzikaal uitstapje gaan maken.”
Onder de noemer ‘Breder dan Klassiek’ werkte het hoofdstedelijke strijkorkest eerder samen met artiesten uit de jazz- en popwereld. Cristina Branco, Chick Corea, Karin Bloemen en Wende Snijders gingen Ellen ten Damme voor. Nam zij het initiatief voor dit ‘uitstapje’? “Welnee, ik zou niet durven. Ik vind dat je voor zoiets gevraagd moet worden.”
Het resultaat moet in ieder geval een gevarieerd geheel van pop, klassiek, luisterlied en divamuziek worden. Pardon, divamuziek? “We gaan een medley doen van beroemde vrouwen. Marlène Dietrich, Edith Piaf, Madonna, Beyoncé en Willeke Alberti. Het gaat dus echt breder dan klassiek. Toch zal de hoofdmoot bestaan uit de liedjes van m’n vorige cd Durf Jij? en het aanstaande album dat in het voorjaar moet uitkomen. Eigenlijk is Breder dan Klassiek iets wat ik altijd al doe: een vorm van cross-over waarin verschillende muziekstijlen met elkaar verenigd worden. Om dat goed tot zijn recht te laten komen, voeg ik een aantal instrumenten aan Amsterdam Sinfonietta toe. Drums, gitaar, harp, vibrafoon, cymbaal en een elektrische bas.”
De teksten zijn grotendeels Nederlandstalig. Dichter Ilja Leonard Pfeijffer schreef alle teksten voor Durf Jij?, maar voor het nieuwe album pende Ten Damme, naast Pfeiffer, Remco Campert en Harry Mulisch, de woorden zelf. Rode draad is de liefde.
“Ik denk dat de mensen daarin een hoop herkennen. Weet je, ik heb al best een hoop meegemaakt op dat vlak. Je begint ergens aan, bent vol goede moed. Alles is leuk. En dan plotseling gaat er iets mis, loopt het anders dan gedacht en zit je in de put. Maar dan komt er weer een ander en begint het spel opnieuw. Vroeger vond ik dat vreselijk, nu zie ik dat anders. Partners kunnen wisselen, maar de liefde blijft.” Een gulle lach volgt.
Gelet op haar klassieke achtergrond, is de keuze van Amsterdam Sinfonietta voor Ellen ten Damme niet zo vreemd. “Toen ik klein was kreeg ik vioolles. Mijn familie was klassiek georiënteerd. Thuis werden symfonieën en opera’s gedraaid, maar ook makkelijker werk als Peter en de Wolf van Prokofjef en Peer Gynt van Grieg. Pas later kwam ik in aanraking met popmuziek. Eerst door Abba en later door Blondie en Kate Bush. Ik kwam in bandjes terecht en leerde mezelf piano en gitaar spelen.” Vooral Kate Bush maakte indruk op een jonge Ten Damme. “Toen ik haar zag dacht ik: dat is het! Zij combineerde pop met klassiek en voegde er door middel van dans iets theatraals aan toe.”
Het visuele aspect heeft haar altijd getrokken. “Je kunt anderhalf uur lang met een gitaar op een barkruk zitten, maar ik wil de mensen meer bieden dan dat. Natuurlijk kan mooi gespeelde livemuziek genoeg zijn, toch vind ik het leuk om een beetje actie in de tent te gooien. Zeker nu ik nog jong en lenig ben.” Zo zal Ten Damme ook het kamerorkest in beweging brengen. “Het is een ensemble dat het leuk vindt om te gaan staan of lopen. Dat schept mogelijkheden. Ik wil ook experimenteren met de belichting. Daarom neem ik een technicus mee die een voor dit programma een lichtplan gaat maken. Het aardige is dat ze daar helemaal voor in zijn.”
Ook haar nieuwe theaterprogramma ‘Spitz!’ zal meer gaan bieden dan muziek alleen. “Het moet een visueel spektakel worden, met videobeelden en dansers. Heel contrastrijk, letterlijk en figuurlijk. Het nietige individu in een grote wereld. Maar het gaat ook over ontmoetingen die je hebt en de loop van je leven bepalen. Dat intrigeert me.”
Veelzijdigheid is een handelsmerk van Ellen ten Damme geworden. Ze zingt, danst, acteert, speelt viool, gitaar en piano. “Toen ik jong was zeiden de mensen dat ik moest kiezen. Wat wil je nou worden: actrice, zangeres of danseres? Ik ben het allemaal, zei ik dan.”
Is er misschien iets dat ze niet kan? Even denkt ze na. Dan: “Ja, keuzes maken dus. En op tijd komen.”