Oslo – Het wordt de komende maand buigen of barsten voor Madrugada. Na een stilte van bijna drie jaar gaat de Noorse rockband weer op tournee. Er is in de tussentijd veel gebeurd en ergens ziet zanger Sivert Høyem dit als een nieuwe start. “Als het niet goed voelt, kap ik er gelijk mee.”
Høyem heeft een rustig plekje gevonden op zijn kantoor in Oslo. Zijn donkerbruine bariton klinkt aan de telefoon even doordringend als op de plaat. “Ik hoop dat de mensen begrijpen dat Madrugada nu een andere band is”, gaat hij verder, “weet je, Robert was een dominant bandlid, een persoonlijkheid. En een onvervangbare gitaarheld.”
Robert is Robert Burås, de gitarist van Madrugada. Vorig jaar tijdens de opnamen van het nieuwe album overleed hij onverwacht op 31-jarige leeftijd. Over de doodsoorzaak wordt nog druk gespeculeerd en ook Høyem weet er het fijne niet van. “Er gaan veel verhalen rond, maar hij leidde een extreem leven. In die ene nacht in juli gaf zijn hart het op.” Er volgt een diepe zucht.
De klap kwam keihard aan in het Madrugada-kamp. Samen met bassist Frode Jacobsen vormden Høyem en Burås de kern van de band. Juist op het moment dat het drietal de neuzen weer dezelfde kant op had staan en het bandgeluid had herontdekt, sloeg het noodlot toe.
“We waren geen van allen tevreden over onze vorige plaat The Deep End (2004). Dat was een stap terug, in plaats van een sprong voorwaarts. Precies een jaar geleden kwamen we weer bij elkaar in een studio in New York en gingen aan de slag met muziek die we echt interessant vonden. We waren heel optimistisch over de toekomst”, kijkt Høyem terug. Maar die toekomst kreeg twee maanden later een dramatische wending.
“Mijn eerste gedachte was: het is over en uit met Madrugada. Ik wilde helemaal stoppen met muziek maken. Per slot had ik al die tijd alleen met Robert muziek gemaakt. Maar wat was mijn alternatief? Moest ik een baan gaan zoeken?” Høyem kan nu om de overpeinzingen van toen lachen.
In een poging zichzelf te hervinden, deed hij een paar soloconcerten. Die gaven hem een enorme kick. En dan lagen er nog de opnamen die in New York waren gemaakt. “Na een paar maanden namen Frode en ik het besluit om het album alsnog af te maken. We waren er zó trots op, het moest gewoon gebeuren.”
Nu is hij er, de cd die simpelweg de titel Madrugada heeft meegekregen. De donkere rocksound van de eerste twee platen Industrial Silence (1999) en The Nightly Disease (2001) is weer helemaal terug. “Het is ons beste album sinds jaren en tegelijk een tragedie dat Robert dit niet mee mag maken”, aldus Høyem.
Alle gitaarpartijen op de plaat zijn door Burås ingespeeld en het laatste nummer is zelfs door hem gezongen. Hoogst opmerkelijk, omdat de gitarist in Madrugada altijd angstvallig de microfoon meed. “We hadden geen idee dat hij Our Time Won’t Live That Long had opgenomen en ontdekten het pas toen we de plaat aan het afmixen waren. Het was voor ons onmiddellijk duidelijk dat dit de epiloog van het album moest worden.” Er valt een stilte aan de andere kant van de lijn.
Met twee nieuwe gitaristen pakt Madrugada de draad weer op. Het allereerste optreden in Europa zal plaatsvinden op het Dauwpopfestival In Hellendoorn. Høyem is niet wild van het spelen op een festival. “Wij spelen het liefst in duistere clubs. Aan de andere kant kun je een publiek dat niet speciaal voor jou komt verrassen. Ach, elke plek heeft zo zijn charme.”