De Colorblind tour van Alain Clark was amper twee dagen onderweg, toen het noodlot toesloeg: keelontsteking, de nachtmerrie van iedere vocalist. Tot grote teleurstelling van de fans, maar vooral van Clark zelf, moesten vier optredens worden afgezegd. Inmiddels hebben deze een nieuwe plek gevonden in de volle agenda van de 31-jarige Amsterdammer, die nu weer fit genoeg is om zijn tijdelijke absentie op het podium goed te maken.
Alain Clark blikt terug op de afgelopen weken. “Het is een moeilijke periode geweest. Je merkt ineens hoe fragiel je bent en dat het hele circus afhankelijk is van zo’n klein menselijk orgaan.” Zorgen heeft hij gehad, of het ooit weer helemaal goed zou komen. “Er waren momenten dat ik mezelf gek maakte met de gedachte dat er misschien meer aan de hand zou zijn. Maar gelukkig stelde de arts me snel gerust met de mededeling dat het echt om een onschuldige ontsteking op de stembanden ging.” En dan waren er de zorgen over de geannuleerde, reeds uitverkochte shows. “Ook daar heb ik ontzettend mee gezeten. Het was me niet eerder overkomen dat ik zoveel mensen moest teleurstellen. Ik ben blij dat ik dat de komende maanden kan rechtzetten.”
Colorblind is de opvolger van het succesalbum Live It Out uit 2007. Die plaat betekende de doorbraak voor Alain Clark, niet in het minst door het nummer Father & Friend dat hij opnam met vader Dane. Heeft dat succes een druk gelegd op de totstandkoming van Colorblind? “Niet in de zin dat ik twijfel of angst voelde, maar het heeft me wel veel meer tijd gekost om deze plaat te maken. Je moet het zien als een persoonlijke zoektocht, waarin ik op zoek ben gegaan naar datgene wat het best bij mij past en waar ik een goed gevoel bij heb.” Volgens Clark heeft dat geresulteerd in een cd die rijker en breder van sound en thematiek is.
Over thematiek gesproken: waar staat de titel Colorblind voor? “Die is afkomstig van de track Corner Of My Street. Daarin beschrijf ik de mensen in mijn buurt, die geen onderscheid maken in afkomst en geloof.” Kleurenblindheid als metafoor voor gelijkheid. Alain Clark heeft met stijgende verbazing de politieke ontwikkelingen van de afgelopen weken gevolgd. “Ik verbaas me over de negatieve hype die door één beweging, geleid door een bekende man, wordt gecreëerd. Alsof angst de oplossing voor alle problemen is. Stel je voor dat moslims in Nederland hun geloof niet meer mogen belijden, wat lost dat dan op? Dan ben je toch gelijk uitgeluld?” Het maatschappelijk engagement van de zanger is oprecht. Gaat hij daar in de toekomst wat mee doen? “Dat zou ik me best kunnen voorstellen. De tijd dat ik alleen over meisjes zong, is voorbij. Ik ben in toenemende mate met politiek getinte zaken bezig en dat zou weleens in mijn muziek tot uiting kunnen komen.”
Toch ligt zijn echte ambitie in het buitenland. “Colorblind wordt in diverse landen uitgebracht. Ik denk dat het kan, doorbreken in Europa en Amerika.” Meent hij dat? Ondanks de bittere ervaringen die Anouk, Kane en Ilse DeLange daar opdeden? “Dat vind ik een verkeerde redenering. Kijk eens wie het er wél hebben gemaakt. Weliswaar in een andere richting, maar Tiësto, Armin van Buuren en Ferry Corsten zijn grote jongens in de popmuziek. Als je maar genoeg ambitie en doorzettingsvermogen hebt. En een beetje geluk natuurlijk.”