Pakweg dertig jaar geleden was postpunk dé trend in de alternatieve popmuziek. Anno nu klinkt deze richting nog even actueel. Rara, hoe kan dat? Simpel: hedendaagse acts als Interpol, Editors en White Lies grijpen maar wat graag terug op het geluid dat Joy Division, Echo & the Bunnymen en The Chameleons in de vroege jaren tachtig hebben vormgegeven. Doomy gitaarrock, die eigenlijk alleen maar van Engelse bodem kon komen. In een verrassend goed gevulde Gigant zet Chameleons Vox de klok drie decennia terug, zonder dat het woord ‘gedateerd’ ook maar een keer in de mond wordt genomen.
Met de toevoeging van Vox maken zanger Mark Burgess en drummer John Lever duidelijk dat The Chameleons niet meer bestaan. De legendarische band uit Manchester heeft nooit de status bereikt van hun succesvolle bloedverwanten, maar hun invloed mag niet worden onderschat. Reden voor oerleden Burgess en Lever om de draad weer op te pikken. Met maar liefst drie gitaristen en een basgitarist stuwen de twee routiniers nummers van de eerste drie albums (’83 – ’86) naar onheilspellend grote hoogte op. De monumentale gitaarmuur dreigt, jankt en galmt. Het samenspel van de drie is ademafsnijdend en de geluidsverdeling is fenomenaal.
Het kristalheldere Paper Tigers herinnert aan The Sisters of Mercy, nog zo’n gitzwarte tijdgenoot. Maar ook het schrijverstalent wordt onderstreept met fraaie composities als Monkeyland en Soul In Isolation. Prachtige, subtiele songs die het kunstzinnige karakter van de postpunk naar boven halen. De mindere, wat voorspelbare tracks Tears en Seriocity veroorzaken een kortstondige dip, maar In Answer en het energieke Singing Rule Britannia (While the Walls Close In) drukt iedere twijfel de kop in. Dit is een prachtoptreden. Nostalgisch en tijdloos tegelijk.
Gezien: Gigant Apeldoorn 28/1