Na jaren van studiostilte verschijnt er weer een album van de peetvaders der polderblues, Cuby & the Blizzards. Harry Muskee heeft net de basistracks ingezongen. “De plaat is nog niet af en eigenlijk kan ik er niet zoveel over vertellen”, begint de autochtone Drent. “Het enige dat ik kan zeggen is dat het geen echte bluesplaat is.”
Zijn eerste statement maakt onmiddellijk een mix van nieuwsgierigheid en verbazing los. Geen bluesplaat van Cuby & the Blizzards? En prompt doet Muskee er nog een schepje bovenop. “Wij zijn nooit een echte bluesband geweest.” De verwarring is compleet. Cuby géén bluesband? “Nou ja, we hebben nooit de authentieke twaalf-maten blues gespeeld”, nuanceert Muskee zijn uitspraken. “Een nummer als Window Of My Eyes valt buiten het oorspronkelijke bluesschema. Wat wij maken is Cuby-muziek. Cuby is een instituut, dat zijn eigen stijl heeft ontwikkeld.”
De 67-jarige Muskee is net terug van Curaçao, waar hij een huis heeft. Vanonder zijn zwarte pet staart hij door het venster naar buiten. Het is regenachtig en grijs in zijn woonplaats Rolde. “Ik kan niet meer tegen dat weer hier. Dat koude en druilerige gedoe – ik vind er gewoon niks meer aan.” Twee maanden verbleef Muskee met zijn vriendin op het tropische eiland. Omstandigheden verhinderden dat de bluesveteraan de songs nog voor zijn vertrek kon inzingen. Daardoor liep het project vertraging op. “Het materiaal lag allang klaar”, vertelt Muskee, “maar op de een of andere manier hadden we het veel te druk. De jongens van de band geven ook nog muzieklessen en hebben een gezin. Het schoot niet op. En toen ging ik ook nog eens naar Curaçao.”
Bovendien was Cuby afhankelijk van twee sfeerbepalende buitenstaanders, die een belangrijke rol gingen spelen in de totstandkoming van de plaat. De zelfverklaarde neef van Muskee, Daniël Lohues schreef een aantal nummers en produceerde het album. “Ik heb hem hoog zitten, hij weet waar hij het over heeft”, zegt Muskee met enig ontzag over zijn streekgenoot.
Maar echt verguld is Muskee over de medewerking van Anton Corbijn. De topfotograaf, die met de allergrootste rockbands heeft gewerkt, wilde het artwork verzorgen. “Ik kende hem vaag. Toen muziekblad Oor hem vorig jaar vroeg om iemand te fotograferen in het kader van 50 jaar Nederlandse popmuziek, wilde hij alleen mij doen. Dat vond ik een hele eer. Een poosje daarna heb ik hem een email gestuurd met de vraag of hij iets voor het nieuwe album kon betekenen. Ik deed er wel gelijk een zinnetje bij dat we niet dezelfde budgetten hebben als U2, Metallica of Coldplay.” Corbijn reageerde positief en kwam in december naar Rolde. “Ja, dat was natuurlijk fantastisch”, reageert de zanger enthousiast. “Hij heeft mooie, desolate foto’s geschoten.” Plotseling staat Muskee op en neemt dezelfde pose aan waarmee hij op een van de gevoelige platen is vastgelegd. Spreidstand, pet op, de capuchon van zijn jack eroverheen. “Kijk, zo stond ik daar, midden in dat verlaten landschap.”
Desolaat is een woord dat goed past bij Muskee. De allereerste elpee van Cuby kreeg al de titel Desolation (’66) mee, maar het is vooral een gemoedstoestand waar hij zich helemaal in herkend. “Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot underdogs en einzelgängers. In feite behoor ik ook tot de outcast. Ik ga nooit naar concerten, bemoei me niet met andere muzikanten en heb niet zo gek veel vrienden. Daarom gaat de nieuwe plaat Cat’s Lost gaat heten. Ik kom uit de generatie van de beatniks, the lost generation.” Voor Muskee spreekt daar het ultieme bluesgevoel uit.
“Weet je, blues moet getoetst zijn aan het leven. Ik heb een lullige jeugd gehad. Mijn moeder werd kort na mijn geboorte ziek, mijn vader was in de oorlog gevangen genomen en naar Duitsland afgevoerd. Het was geen gemakkelijke tijd. Toen ik later voor het eerst de blues hoorde, dacht ik: dat wil ik ook maken.”
Maar hoe zit het nou met dat bluesgehalte op Cat’s Lost? “Ach, er staan natuurlijk wel wat bluesstukken op, maar de plaat gaat ook de roots en country kant op. Mijn goede vriend Alexis Korner zei altijd: het maakt niet uit welk akkoordenschema je gebruikt, als ‘het gevoel’ er maar in zit. Alles draait om emotie.”
Veel waardering voor artiesten die de blues er ‘een beetje bij doen’ heeft Muskee dan ook niet. “Neem Normaal, die gaan eventjes een bluesplaat maken. Dat bestaat niet. Ze hebben nooit de blues gespeeld, dus dat kunnen ze helemaal niet. ’t Is gewoon een klotenband.” Het komt er met een vileine glimlach uit, maar het is wel oprecht gemeend. “Ik heb m’n hele leven aan de blues besteed. Dan mag je aannemen dat je er iets van weet. Toch?”