Goed, zet alle gangbare ideeën over hoe pop moet klinken opzij. Vergeet de conventies die de rockmuziek haarfijn hebben gedefinieerd. Vermorzel het bouwwerk dat hokjesgeest heet. En maak vervolgens het podium vrij voor het Australische trio Dirty Three. Welkom in een bizarre wereld vol contrasten.
Hoop of wanhoop? Sereniteit of chaos? Genot of ergernis? Illustratief is de opening van het optreden van Dirty Three in de bomvolle Rondazaal. Violist/toetsenist Warren Ellis, gitarist Mick Turner en drummer Jim White verschijnen ten tonele terwijl de luchtige jaren zeventig hit Lido Shuffle van Boz Scaggs door de speakers knalt. Gangmaker Ellis playbackt vrolijk de tekst mee: “He’s for the money, he’s for the show / Lido’s waitin’ for the go”. Maar zodra de lichtvoetigheid wegsterft, doet de chaos zijn intrede. De donkere tonen van Love Changes Everything 1 werpen hun schaduwen vooruit.
Niets gaat volgens de regels bij het bewierookte gezelschap dat ruim dertig jaar geleden in Melbourne het licht zag. De drie vrije geesten oogstten lof met instrumentale en vooral onconventionele albums als Horse Stories en Ocean Songs. Maar regelmaat in het uitbrengen van nieuw materiaal bleef uit, niet vreemd met bandleden die op drie verschillende continenten resideren. De verrassing was daarom groot toen vorig jaar het nieuwe werkstuk Love Changes Everything werd gepresenteerd – dertien jaar(!) na de voorganger Toward The Low Sun.
Love Changes Everything staat centraal tijdens deze, toch wel unieke tournee van Dirty Three. Bijna alle nummers van het album worden gespeeld. Of beter gezegd: ten uitvoer gebracht. Want waar staan we in hemelsnaam naar te luisteren? Love Changes Everything 1 – alle tracks hebben dezelfde titel met een eigen rugnummer – ontpopt zich als een oorverdovende chaos met een op hol geslagen White, een uit de maat tokkelende Turner en een krampachtig krassende Ellis. Wellicht is ‘curieus’ een bevredigende omschrijving.
Love Changes Everything 2 tapt uit een heel ander vaatje. Op een bedding van zacht zoemende synths drapeert Ellis verstilde pianoklanken die doen denken aan de kalmte van componist Erik Satie. Met het aansluitende Love Changes Everything 3 slaat de ontregeling weer toe. Het tempo gaat omhoog en de onrust wakkert aan. Op het podium klinkt het allemaal heftiger dan op de plaat. De dynamiek van een liveshow maakt een hoop los, al is de impact op Warren Ellis aanmerkelijk groter dan op de andere twee.
Over die Ellis valt meer te melden. Afgezien van zijn prominente muzikale inbreng, valt ook zijn fysieke aanwezigheid niet te negeren. Wildeman Ellis martelt zijn met distortion overstuurde viool en accentueert zijn gekras met karatetrappen in het luchtledige of met woordeloze oerkreten. Hij is de onbetwistbare blikvanger van het drietal, zoals hij ook de hofnar is bij Nick Cave & the Bad Seeds. Ook tijdens die liveshows trekt hij bijna net zoveel aandacht als de hoofdrolspeler zelf.
Dat het hele optreden bijna drie uur in beslag neemt, is niet alleen te wijten aan de uitgesponnen composities van de band. De oeverloze conversaties van Ellis met het publiek – soms tien, vijftien minuten lang – halen de vaart nog verder uit het toch al niet zo snelle repertoire van Dirty Three. Dus ja, momenten van extatische schoonheid zijn er, zoals de opzwepende driekwartsmaat in I Remember A Time When Once You Used To Love Me en de hallucinerende viool-loops in Some Summers They Drop Like Flys, maar een overdaad aan stroperige chaos kan ook schaden.
De conclusie na het bijwonen van dit ongewone spektakel? Is dat er een van hoop of wanhoop, sereniteit of chaos, genot of ergernis? Ieder mag voor zich doorhalen wat niet van toepassing is.
Gezien: 10 december 2025 in TivoliVredenburg, Utrecht