Vlak voor zijn 76e verjaardag geeft Rick Wakeman vier soloshows in ons land. Het zijn de laatste, dit is zijn Final Solo Tour en Groningen beleeft de aftrap. Voor de laatste keer sprinten Wakemans vingers over de toetsen en denderen kerkorgelklanken door de voor de helft gevulde zaal. Ja, zijn lichaam begint te haperen, maar de handen blijken nog even elastisch als in de hoogtijdagen.
76 jaar. Normaal gesproken zou je zeggen: het is hem niet aan te zien. In het geval van Rick Wakeman ligt dat toch een tikje anders. De flamboyante klavierenkiller van weleer, de toetsentovenaar van Yes, de virtuoze sessiemuzikant – anno nu schuifelt Wakeman maar moeizaam het Groningse podium op. De man oogt broos, niet zozeer vanwege zijn imposante postuur, maar vooral door zijn onzekere en naar houvast zoekende tred. Dat is best even slikken. Gelukkig weet hij daar zelf een humoristische draai aan te geven. Zelfspot is hem niet vreemd: “De dokter raadde me aan wat aan m’n gewicht te doen. Heb ik gedaan door mijn haar te laten knippen. Was gelijk 18 kilo lichter.”
Ach ja, die lange blonde manen uit zijn Yes-periode is hij al jaren kwijt, maar hoe staat het met zijn bewierookte vingervlugheid, is daar nog iets van over? Vanaf de eerste noten laat Rick Wakeman daar geen onduidelijkheid over bestaan. Oké, wellicht voelen de vingerkootjes aanvankelijk nog wat stram aan, zodra het bulderende kerkorgelgeluid van het openingsnummer Jane Seymour het luchtruim kiest, worden de loopjes steeds zwieriger, frivoler en indrukwekkender.
De maestro legt tijdens deze mini-tournee de nadruk op zijn solowerk. De pretentieuze, jaren zeventig conceptalbums The Six Wives Of Henry VIII en The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table – de albumtitels waren even bombastisch als de muziek zelf – worden prominent in het zonnetje gezet. Dat lijkt ten koste te gaan van het Yes-aandeel deze avond. Oud zeer heet dat. Of zoals Wakeman het niet zonder een vleugje cynisme toelicht: “Nu een paar nummers van Yes. Geen idee waarom, ze spelen ook nooit wat van mij…” Waarschijnlijk tot teleurstelling van de Yes-fans (en gezien de T-shirts zijn dat er nogal wat vanavond) blijft het bij And You And I van de klassieker Close To The Edge en Wonderous Stories van het album Going For The One.
Uitvoeriger staat Wakeman stil bij het sessiewerk dat hij heeft gedaan voor onder meer David Bowie, Black Sabbath(!), Lou Reed en Cat Stevens. In een werkelijk prachtige sessie verwerkt hij zijn geluidsbepalende bijdragen aan Bowies Space Oddity en Life on Mars? met de sierlijke pianopartij in Morning Has Broken van Cat Stevens. Samen met het meeslepende King Arthur thema en het Guinevere epos weet Wakeman je te ontroeren. Zelfs als je geen fan bent.
Dat het Beatles-blokje dan weer compleet de plank misslaat, moet je op de koop toe nemen. Maar de rommelige en bonkige versie van Eleanor Rigby in, zoals hij het uitdrukt ‘Prokofiev-stijl’, is een straf voor de trommelvliezen. En dat is nou precies een kwalificatie die deze avond niet verdient, die Rick Wakeman niet verdient. Want voor onze neus musiceert een man die voor een deel het geluid in de popmuziek heeft bepaald. Wat prettig dan toch dat hij met fraaie fragmenten uit het megaproject Journey To The Centre Of The Earth afsluit. Bedankt Rick, het ga je goed.
Rick Wakeman, The Final Solo Tour: gezien 13 mei 2025 in Oosterpoort Groningen