Michelle David & The Gospel Sessions is klaar voor de grote festivals. Bevrijdingsfestival, Pinkpop, Drakenboot festival, Concert at Sea. “Ja, we gaan groot uitpakken. Het wordt een swingende spirituele ceremonie.”
Wat begon als een ‘leuk, eenmalig projectje’, is uitgegroeid tot een dampende gospelshow. Een opzwepende mix van soul, funk en gospel die geen toeschouwer onberoerd laat. Logisch dat Michelle David & The Gospel Sessions een hit is op de grote festivals. Met blazers en percussie bestormt de band de gigantische podia, maar per saldo is het de honderdzestig centimeter kleine frontvrouw die het publiek omver weet te blazen.
Gitaristen Onno Smit en Paul Willemsen weten nog precies waar en hoe zij kennismaakten met de kwaliteiten van de in Nederland wonende Amerikaanse zangeres. Het was de toetsenist van de Lefties Soul Connection, de andere band waar Smit en Willemsen deel van uit maken, die met de tip kwam. Smit: “Hij had Michelle zien optreden in het Vondelpark en zei: ik heb nu iets gezien, waanzinnig. Die moeten we een keer uitnodigen voor een jam.”
Tijdens die jam maakte Michelle David een verpletterende indruk. Kort daarna zong ze enkele nummers in op de albums van Lefties Soul Connection. Maar Smit en Willemsen hoorden in haar stem vooral de roots van blues, soul en funk terug: gospel. Zo ontstond het idee om een gospelplaat te maken.
“Het leek ons leuk om een keer zo’n plaat op te nemen”, vertelt Willemsen. “Een a-commercieel plan, zou je kunnen denken. Maar het pakte anders uit toen we enkele optredens gingen doen.” Smit: “Oorspronkelijk wilden we ook andere vocalisten inzetten, maar de charismatische power van Michelle zette dat idee onmiddellijk opzij.”
Onder de bandnaam Michelle David & The Gospel Sessions nam het gezelschap twee albums op, Vol. 1 en Vol. 2. Een zoektocht naar de wortels van de muziek, zo werd de bandsound omschreven. En deze week verscheen de opvolger Vol. 3. De zoektocht lijkt volbracht, het geluid is gevonden.
“Vol. 3 klinkt anders dan de voorgangers”, vindt Willemsen. “Maar er zit een logische ontwikkeling in. We zijn op steeds grotere podia gaan spelen en dat vraagt om een sound met meer bas en percussie. Meer soul. Wij zijn geen gospel-puristen, bij ons kan het alle kanten op. Richting Afro-funk en blues bijvoorbeeld. Eigenlijk deden we dat al op de vorige platen, maar dan voorzichtiger.”
David, Smit en Willemsen vormen het hart van de band. Meestal spelen de mannen een riff voor, waar ze met z’n drieën op voortborduren. Als er een melodie ligt, komt David met haar teksten. “Over de teksten denk ik niet te lang na. Ze moeten spontaan opkomen, anders werkt het niet bij mij. Gelukkig zit ik vol met woorden.”
De teksten op deze derde plaat zijn de meest persoonlijke tot nu toe, zegt ze. Het overlijden van haar moeder, exact een jaar geleden, zit verborgen in ieder liedje. “Mijn moeder woonde in de VS. Ze was een zware roker. Ik had regelmatig contact met haar, maar op een dag belde een familielid om te melden dat het niet goed ging. Moeder lag in het hospice.”
Ondanks een volle agenda lukte het David om tien dagen bij haar moeder te zijn. “De hele familie was er. We hebben ook gelachen hoor. Zeker toen de tijd verstreek, zeiden we tegen elkaar: ze houdt het wel lang vol hè? Uiteindelijk is ze gestorven op de laatste dag dat ik daar was. ’s Ochtends om acht uur sloot ze definitief haar ogen en een paar uur later zat ik op het vliegveld voor de terugvlucht naar Nederland. Toen werd het me te veel en brak ik.”
Smit en Willemsen luisteren aandachtig naar haar verhaal. Ja, ze wisten ervan, maar zoals ze het nu vertelt hadden ze het vorig jaar niet meegekregen. David: “Toen ik geland was op Schiphol, ging bij mij de knop om. Ik heb de jongens in een paar minuten bijgepraat en daarna zijn we aan het werk gegaan. Zo wilde ik het ook.”
Als kind zong Michelle David vaak in de kerk, maar van dit instituut heeft ze in de loop der jaren afstand genomen. Hoewel haar teksten het woord van ‘The Lord’ en ‘Jesus’ verkondigen, moeten ze in een ruimere context beluisterd worden. “Als ik zeg dat ik kerkelijk ben, zou ik liegen. Ik ga niet meer naar een kerk, omdat ik me daar niet op mijn gemak voel. Natuurlijk geloof ik in een god, maar op een heel persoonlijke manier. Ik zou mezelf eerder spiritueel noemen.”
“Als ik zing ben ik niet op een missie. Ik wil niemand overtuigen, maar wil wel een goed gevoel overbrengen.” Willemsen: “Gospelmuziek als een seculiere spirituele ervaring.”
Michelle David & The Gospel Sessions: Bevrijdingsfestival Overijssel Zwolle 5 mei, hoofdpodium van 18.15 – 18.55 uur. Ook te zien: Luxor Live Arnhem 24/5, Drakenboot festival Apeldoorn 22/6, Metropool Hengelo 12/10, Hedon Zwolle 16/11.