Zes weken verbleef het rocktrio Paceshifters in Austin Texas voor de opnamen van de nieuwe plaat. Weg van vrienden en familie, focus op de muziek. Volgende week verschijnt het album Waiting To Derail en starten de heren hun tour langs poppodia in binnen- en buitenland.
De broers Paul en Seb Dokman moeten hun drummer verontschuldigen. Helaas kan Jesper Albers niet bij het gesprek met deze krant zijn. Zijn werkgever heeft hem de dag ervoor ook al verlof gegeven en er zijn grenzen. Maar ja, de minuut in De Wereld Draait Door laat je natuurlijk niet lopen. Anderhalf miljoen kijkers zagen hoe de drie uit Overijssel hun single Draw A Blank de studio in spoten. “DWDD is de beste promo in Nederland”, zegt Seb. “Al is het wel moeilijk om jezelf in zestig seconden te laten zien.”
Bijna negen jaar bestaat de band en al drie keer mocht Paceshifters de beruchte live-minuut vullen. Best vaak voor een rockbandje met de roots in Wijhe. In dat IJsseldorp zetten de Dokmannen hun eerste schreden in de rockmuziek. Maar wat begon als een hobby, is inmiddels uitgegroeid tot een serieuze dagtaak. “Wij willen proberen rond te komen van onze band”, aldus zanger/gitarist Seb. “Maar”, vervolgt Paul, bassist van Paceshifters, “daarvoor moet je wel veel optredens kunnen doen. Niet alleen in Nederland. We zullen ook naar het buitenland moeten. We hebben contact met een internationaal label dat Waiting To Derail wereldwijd uit wil brengen. Als dat lukt, opent zich een enorme markt.”
De internationale ambities zijn terug te horen op het nieuwe album. De opnames werden gemaakt in een studio in Austin en geproduceerd door Chris ‘Frenchie’ Smith. Hij werkte eerder met Slayer en The Dandy Warhols. “Aan deze plaat hebben we echt lang gesleuteld”, merkt Seb op. “Veel langer dan aan de vorige.” Paul: “Zeker een jaar lang hebben we nummers zitten schrijven. Zie het als de ‘Springsteen-manier’: meer dan dertig songs pennen en er uiteindelijk elf op de plaat zetten.”
Anderhalve maand bivakkeerde het trio in Texas. Seb: “We hebben dertien dagen in de studio gezeten en tussendoor vier optredens gedaan.” Paul: “Het was ook een soort vakantie. We sliepen bij bekenden van ons en we mochten hun auto lenen. Super chille mensen. Ze lieten de omgeving zien en we maakten samen muziek. Het kan niet anders dan dat dit op het album terug te horen is.”
De keuze voor Chris Smith als producer heeft goed uitgepakt. “We hadden een lijstje met producers waar we graag mee in zee wilden”, vertelt Paul. “Chris is het tenslotte geworden en daar zijn we heel blij mee.” Seb: “Ik heb dat niet eerder ervaren, maar Chris was een echte coach voor ons. Soms ging een zangpartij van mij niet lekker en dan nam hij me even mee naar buiten. ‘Hé, waar zing je over?’ zei hij dan. Zo’n gesprek zette je dan op het juiste spoor. Bij de volgende take zat hij met tranen in de ogen achter de mengtafel. Dat was heel intens.”
Het album heeft de titel Waiting To Derail meegekregen. Paul: “Het is geen conceptplaat geworden, maar er valt wel een rode draad in te ontdekken. Je kunt de titel interpreteren als ‘wachten tot het uit de hand loopt’. Je ziet het op veel terreinen gebeuren: in de politiek en het milieu. Maar ook in de privésfeer zoals in relaties.” Optimistisch klinkt dat allemaal niet. “Dat is waar”, beaamt Seb. “Het verbeteren van de wereld begint echter bij jezelf. Ik ben om die reden al jaren vegetariër.”
Op de platenhoes zien we een knaap in de weer met flesjes en reageerbuisjes. Paul: “Ook dat vertelt het verhaal hoe iets fout kan lopen. Het is een jongen die met spullen uit een onschuldig ogende scheikundedoos een bom probeert te maken. Je moet er wel naar kijken met een knipoog hè?”
Reikhalzend zien Paul en Seb uit naar de clubtour die binnenkort van start gaat. Seb: “Dat wordt voor ons een nieuwe uitdaging. We spelen een anderhalf uur durende set en dat is best lang. Fysiek vraagt het veel, maar ook de opbouw van de setlist moet perfect zijn. En dan ook nog eens elke avond een andere lijst.” Paul: “Maar we zien dit met vertrouwen tegemoet. Weet je, we zijn hartstikke trots op het nieuwe album, maar onze kracht ligt vooral op het podium. Live zijn we beter dan op de plaat. Het is zo moeilijk om die energie te vertalen naar een studio. Want zeg nou zelf, wat is er mooier dan drie gasten live te zien beuken?”
Paceshifters zijn te zien: Paradiso Amsterdam 23/3, Hedon Zwolle 8/4, Dauwpop Hellendoorn 25/5, Zwarte Cross Lichtenvoorde 15/7.
Zwarte Cross Lichtenvoorde 15/7.
Paceshifters – Waiting To Derail (Goomah) Zelf vinden Paul en Seb Dokman de openingstrack Dead Eyes het beste nummer van het album. Alle ingrediënten zitten erin, zeggen ze. Het heeft een goede dynamiek en knalt er hard in. Maar het kent ook een ingetogen passage. Waiting To Derail sluit in ieder geval naadloos aan bij de voorganger Breach uit 2014. In het geluid is onverminderd de invloed van Nirvana hoorbaar. Het heeft wel tot gevolg dat Paceshifters ervoor moeten waken dat herkenbaarheid niet leidt tot voorspelbaarheid. Vooralsnog wordt dat gevaar afgewend met ballad-achtige songs als Someday en Adore. De negende track op het album Cut N Run trekt het trio serieus uit de comfortzone met een magisch en spacey intermezzo. Prijsnummer is het catchy Yearning Desire waar de energie van af spat. |
