Dagen vliegen voorbij op muzikaal pover Lowlands

Biddinghuizen – “Wat een kut-muziek!” Twee bezoekers benen geïrriteerd weg bij de Alpha-tent. Het is vrijdagavond en het Engelse danceduo Disclosure sluit de eerste dag op Lowlands af. Een eendimensionale mix van house en pop overspoelt de danslustige massa. De irritatie van de twee is begrijpelijk: wat maken de gebroeders Guy en Howard Lawrence er zich gemakkelijk vanaf. Er worden wat toetsen ingedrukt en enkele snaren aangeslagen, maar het grootste deel van hun muziek komt toch echt uit een voorgeprogrammeerd doosje. Tot aan de vocalen toe.

Het is typerend voor de 22^e editie van Lowlands: muzikale één- en tweemansbedrijfjes zijn in opmars. Flume, Chet Faker, James Holden, Skrillex – sluit de laptop maar aan en pretendeer alsof je er iets mee doet. Het is daarom lachen om Sleaford Mods, het ranzige duo uit Nottingham dat de draak lijken te steken met dit geveinsde gedoe. Zodra een knop is ingedrukt, gaan de handen demonstratief in de zak. De computer doet immers feilloos zijn werk.

Nee, deze jaargang behoort niet tot de toppers in de Lowlandshistorie. Natuurlijk zijn we de afgelopen jaren verwend met schitterende optredens en watertandende affiches. Maar na vette jaren volgen onherroepelijk de magere.

Toch vliegen de drie dagen om. Het muziekprogramma mag behelpen zijn (te veel oude bekenden, te veel opvullers), de tijdelijke popnederzetting in de polder bij Biddinghuizen herbergt meer dan popmuziek alleen. De Lowlander hoeft zich geen moment te vervelen.

Kunst, film, theater, cursussen Chinees, vis fileren of salsa dansen, lezingen in de LL University: je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. Wie slimme keuzes maakt, keert met nieuwe inzichten huiswaarts. Opvallend is de afwezigheid van politici, die zich in het verleden als ‘cool politics’ maar wat graag lieten zien. Op de vroege zondagochtend is Lodewijk Asscher (minister van Sociale Zaken) de enige politicus die de Lowlander toespreekt.

In het Romeo-theatertje is ruimte voor literatuur. De belangstelling is groot voor de Noorse schrijver Karl Ove Knausgård die voorleest in eigen taal. Dat klinkt sprookjesachtig, maar het is toch prettig dat de vertaling op een beeldscherm mee te lezen is. Eenmaal buiten gekomen, kun je een literaire tatoeage laten zetten. Vooral meiden staan er voor in de rij. Literaire hoogstandjes als ‘Wie bouwt er nooit eens een luchtkasteel’ of ‘Alles wat ik zie, bestaat zo ontzettend’ worden op ruggen en armen ‘getatoeëerd’. Met een viltstift. Na drie dagen is de tekst weer verdwenen.

Meer speelsere types vermaken zich op één van de zestien schommels, die er dit jaar voor het eerst staan. Zo heeft Lowlands nu ook haar eigen speeltuin, compleet met een veilige, rubberen vloer.

De over het algemeen zo brave Lowlander laat zich in de tenten overigens van zijn minder volgzame kant zien. Het rookverbod dat er van kracht is, wordt massaal genegeerd. Overtreders worden niet gecorrigeerd, met als gevolg dat rookmachines op het podium nagenoeg overbodig zijn. En daarmee zijn we weer terug bij waar het op Lowlands toch eigenlijk om gaat: de muziek.

Hoogtepunten van dit jaar? Op vrijdag is dat Janelle Monáe die met haar geweldige liveband (jawel, er wordt op Lowlands ook nog écht live gespeeld) een messcherpe show neerzet. Held van de zaterdag is het Belgische fenomeen Stromae. Een bomvolle Alpha wordt door het stripfiguurtje met de spillebenen betoverd dankzij die merkwaardige melange van disco, dance, hiphop, chanson en cabaret. Maar ook nieuwkomers Jungle en oudgedienden The National maken een ijzersterke indruk.

De zondagstemming wordt enigszins getemperd door het kille, grijze weer. Poncho’s bepalen het ‘straatbeeld’, maar serieuze neerslag dient zich pas laat in de middag aan. En hoe. Hoosbuien veranderen het stoffige terrein in een blubberige modderpoel. De veteranen Snoop Dogg, Portishead en Queens of the Stone Age sluiten het festival allerminst verrassend af. Lowlands zal zich volgend jaar op dat vlak moeten revancheren.