Eigenlijk is het een heel simpel riffje, maar goeie genade wat nestelt het zich hardnekkig in je hersenpan. Gitarist Barrie Cadogan tokkelt het losjes aan elkaar in de ruim zes minuten durende afsluiter Count Of Four. Het geeft het nummer een heerlijk onderkoelde, jazzy swing. Maar plotseling is daar die spacey break, die even verwarrend als intrigerend uitpakt. Niet voor het eerst ga je op het puntje van je stoel zitten. Waar Electric War, het nieuwe album van Little Barrie & Malcolm Catto, je eerst op een rudimentair rockpad à la The Black Keys zet, gaat het daarna diverse kanten op. Noteert u maar: fuzz, R&B, neo-psychedelica, surf, krautrock, funk, rock ‘n roll. En dat allemaal binnen veertig minuten.
Natuurlijk komt dit niet zomaar uit de lucht vallen. De Engelse rockband Little Barrie is al zo’n kwart eeuw aan het stoeien met uiteenlopende stijlen. Met bassist Lewis Wharton vormt Cadogan het basisduo dat tien jaar lang multi-instrumentalist Virgil Howe achter de drumkit heeft zitten. Tot 2017. In dat jaar overlijdt totaal onverwacht de zoon van Yes-gitarist Steve Howe. De zoektocht naar een nieuwe drummer leidt naar Malcolm Catto waarmee het genre-experiment wordt voortgezet. Nu onder de noemer Little Barrie & Malcolm Catto. Vijf jaar geleden debuteert het trio met het album Quatermass Seven.
We doen wat we willen, geeft het drietal aan, zonder dat we ons vastbijten in een bepaalde richting. Dat zijn geen loze beloften: Electric War, uitgebracht op het label van The Black Keys, is een meeslepend album geworden. Inderdaad met een mix aan stijlen, maar vooral dankzij een kneitergoeie ritmesectie. Alsof Catto en Wharton al decennia met elkaar samenspelen. Luister naar het bezwerende Zero Sun of het psychedelische titelnummer. Maar het epicentrum van de plaat is het instrumentale Creaky. Een met een wahwah-gitaar aangestuurde en cello’s doorgezaagde reggae-achtige freaktrack. Snapt u het nog? Nee? Dan gewoon draaien dat album!
Little Barrie & Malcolm Catto – Electric War (Easy Eye Sound/V2 Records)