Het is soms sappelen in de rockmuziek. Neem de Duitse hardcoreband Slope, tien jaar lang knokken in de marge. Maar hé, ze hebben net een gloednieuw album uit en drie NL-shows in het verschiet.
Ze zitten er ontspannen bij, de twee vocalisten van Slope. Simon de man met de muts, Fabio getooid met een pet. Keurige, welbespraakte dertigers. Woonplaats Duisburg, niet echt een opwindende rockcity. Als je met beide in gesprek bent, kun je je niet voorstellen dat ze tijdens een optreden met hun band zich transformeren tot rappende en tierende podiumprojectielen.
De vijfmansformatie staat voor staalharde, ongezouten rockmuziek. Hardcore, zogezegd. “Klopt, met veel funk-, grunge- en hiphopinvloeden”, vult Simon aan. ‘Rapmetal’, ook een gangbaar begrip in dit segment. Maar, in contrast met het vredige gesprek, Slope kan ook ronduit agressief klinken. “O ja, zeker!”, antwoordt het duo eensgezind. “Niet alleen wat betreft de sound, ook tekstueel”, gaat Simon verder. “De teksten beschrijven de frustraties van het dagelijks leven, onderwerpen waarmee de luisteraar zich kan identificeren.” Fabio: “Het gaat er niet om een boodschap uit te dragen. Je mag alles op je eigen manier interpreteren.”
De twee kennen elkaar al vanaf de Kindergarten. Samen groeien ze op in de stad waar de rivieren Rijn en Ruhr samenkomen. “Simon is mijn beste vriend”, zegt Fabio. “Daarom vormen wij een perfect frontduo. Van competitie is geen sprake. Van jongs af aan hebben we geweten dat we ‘later’ iets samen zouden gaan doen. In de horeca of met een band. Het werd het laatste. Best een ambitieus plan als je geen van beide een instrument kunt bespelen.”
Met de raptandem in de vuurlinie wordt de band verder versterkt met Jizzy op gitaar, Joschua op bas en Patrick achter de drumkit. Er verschijnen enkele EP’s en een volwaardig album Street Heat (’21). Stilistisch klinken de invloeden van gepeperde acts als Fishbone, Living Colour en Suicidal Tendencies door. Én onze nationale trots op dat terrein Urban Dance Squad. Bands die hun grootste successen vieren in de jaren tachtig en negentig. De mannen van Slope zijn dan nog lang niet droog achter de oren.
“We hebben die tijd niet bewust meegemaakt”, zegt Fabio, “maar de muziek van nu is gewoon waardeloos. Je gaat dan vanzelf terug in de tijd.” Simon: “Onze ouders waren op dat vlak geen inspiratiebron”, grinnikt hij. “Die luisterden niet naar harde muziek. Vooral onze gitarist heeft een hoop research gedaan. Hij zat een half jaar met een knieblessure thuis en graasde het internet af. Hij ontdekte onder meer de funkmetal van 24-Spyz en de grunge van Alice In Chains. Al die invloeden hoor je terug in de muziek van Slope. Net als het werk van Urban Dance Squad. Zei je dat die band uit Nederland kwam? Nooit geweten.”
Het verwijt dat de Duitsers erg leunen op hun voorbeelden, werpt het tweetal subiet van zich af. “Natuurlijk hoor je bepaalde elementen terug in onze muziek”, betoogt Simon, “maar bij welke band hoor je dat niet? Als je goed naar onze nummers luistert, hoor je weldegelijk verschil.” Fabio springt bij: “Wij verwerken veel tempoverschillen in de songs. Dat maakt Slope onderscheidend. Maar als mensen een mening over ons hebben, prima.” Simon: “Bovendien zijn wij slechte zangers. Eigenlijk kunnen we alleen een beetje rappen en schreeuwen. Ook dat is uniek, haha.”
Twee jaar terug lijkt Slope even de wind in de rug te krijgen, maar tempert de pandemie onverbiddelijk de euforie. Zo draait een uitnodiging van het Eurosonic festival in Groningen uit op een steriel online optreden vanuit het Ruhrgebied. Zonder publiek. Fabio en Simon hopen op een herkansing, want de energie en dynamiek is het meest waarneembaar op het podium.
De Europese tour die deze maand van start gaat, haalt dan ook het beste in Slope naar boven. Zeker met het nieuwe album Freak Dreams op zak. Daarop is de ontwikkeling te horen die het vijftal heeft doorgemaakt. “We hebben de afgelopen jaren keihard gewerkt en veel geleerd. Er zit meer structuur in onze aanpak, we zijn betere muzikanten en hebben een deal bij een groot metal-label”, vertelt Fabio. “Simon en ik schrijven de teksten, maar componeren doen we samen. Alle bandleden moeten daarbij aanwezig zijn en ieder heeft het vetorecht. Als een van ons iets niet ziet zitten, gaat het niet door. Het is een voorwaarde om te kunnen vlammen tijdens liveshows.”
Met vertrouwen zien de heren de toekomst tegemoet. De band zal zonder twijfel over tien jaar nog bestaan. Al klinkt er wel een stevige desillusie door. Leven van een band als Slope lijkt een utopie. Fabio: “Ik zal er altijd iets naast moeten doen. Maar Slope staat bovenaan. Liever arm in een band, dan rijk met een 9-tot-5-baan.”
Slope is te zien: Merleyn Nijmegen 17/2, Metropool Hengelo 18/2.