Singer-songwriter Howe Gelb is de drijvende kracht achter het alt-country gezelschap Giant Sand. Maar na 35 jaar is hij er klaar mee, zegt ie. Iets dat hij vaker heeft beweerd.
Zoiets hoor je zelden: een artiest die aan de vooravond van een tournee meedeelt, dat hij er eigenlijk helemaal geen zin in heeft. Hoe uitzonderlijk is zo’n statement. Toch lijkt het oprecht gemeend. De 63-jarige singer-songwriter Howe Gelb spreekt het uit in een dodelijke ernst. Op een mysterieuze fluistertoon geeft de markante countryrocker te kennen dat dit wellicht zijn laatste tour wordt.
Onvoorspelbaarheid is een eigenschap die de zanger uit Tucson, Arizona niet zonder reden wordt toegedicht. Fans, maar ook bandleden moeten altijd maar weer afwachten waar de nukken van de onnavolgbare roerganger nu weer toe leiden. Met Giant Sand, de band waarin Gelb de enige constante factor is, vaart hij een ongepolijste countryrock koers – solistisch geeft hij de voorkeur aan akoestische luisterliedjes met een jazzy ondertoon. En dan houdt hij er ook nog een keur aan nevenprojecten op na, waarin die stilistische uitersten worden gecombineerd. Kortom, met Howe Gelb weet je het nooit.
Probeer zo iemand maar eens te introduceren bij het publiek dat hem nog niet kent. Misschien kan hij dat het best zelf doen.
“Introduceren? Dat heeft nu geen zin meer, daarvoor is het te laat”, lacht Gelb de vraag weg. Vooruit, na enig aandringen: “Zet er maar neer dat ik een luie donder ben. Of nee, beter is: koning van de erosierock.”
Sinds de jaren tachtig drukt Gelb een bescheiden stempel op de ontwikkeling van de alternatieve countryscene. Verwijzingen naar rudimentaire rock, punk en psychedelica geven de sound van Giant Sand een surrealistisch karakter. Maar in 2015, na drie decennia bandhistorie, houdt Giant Sand op te bestaan. Althans, dat is het plan.
“Ik wilde toen een signaal afgeven”, legt hij aan de telefoon uit. “De boodschap was dat de mensen geen nieuw materiaal meer van Giant Sand hoefden te verwachten. Het was over en uit. Dacht ik. Want wat ik niet kon voorzien, was dat ik aan de haal zou gaan met de eerste twee albums van Giant Sand: Valley Of Rain (uit ’85) en Ballad Of A Tine Line Man (uit ’86).
Howe Gelb lijkt in eerste instantie een wat afstandelijk figuur, maar als hij eenmaal op de praatstoel heeft plaatsgenomen, rolt de ene anekdote na de andere over zijn lippen. “De reden dat we die twee platen opnieuw hebben opgenomen is simpel. De originele drummers van de band Tommy Larkins en Winston Watson waren beschikbaar en woonden bij me in de buurt. Ze hadden wel interesse in dit project. Bovendien kreeg ik een bijzondere Fender versterker in handen die de oude songs precies dat geluid gaf, wat het destijds ontbeerde. We konden aan de slag met ons eigen werk. De oude Howe ontdekt de jonge Howe.”
Aldus verscheen amper drie jaar na de ‘ontbinding’ van Giant Sand de remake van het debuutalbum onder de titel Returns To The Valley Of Rain. En sinds anderhalve maand is Recounting The Ballad Of A Tine Line Man verkrijgbaar, de gerestaureerde versie van de vervolgplaat. Howe Gelb onvoorspelbaar? “Ach, het leven zit nu eenmaal vol verrassingen”, concludeert hij.
Beide albums ondergingen een totale renovatie. Niet alleen werden alle tracks opnieuw opgenomen, ook de volgorde van de songs veranderde. “We wilden voorkomen dat het op een klakkeloze herhalingsoefening zou uitdraaien. Het moest fris klinken. Op Recounting The Ballad heb ik bijvoorbeeld All Along The Watchtower van Bob Dylan weggelaten. Moet je luisteren…”
Aan de andere zijde van de lijn valt het even stil. Dan klinkt een relaxt pianospel door de hoorn. All Along The Watchtower in een lichtvoetig swingtempo. There must be some kind of way outta here / Said the joker to the thief murmelt Gelb op de jazzy tonen. Een privéoptreden per satelliet.
“Kun je het horen? Zo’n song heeft voor mij een heel andere lading gekregen. Op deze manier past het niet op een rockplaat.”
Alle nummers van Recounting The Ballad Of A Tine Line Man zullen tijdens de tour te horen zijn. De band bestaat voor deze gelegenheid uit Howe Gelb, drummer Tommy Larkins en de jonge Annie Dolan op bas. Zoals de zestiger het trio plastisch omschrijft: “Twee gerimpelde klootzakken op pad met een meid van 25.”
Wat zegt dit over de toekomst van Giant Sand? “Er komt geen nieuw album meer. Ik zie er de noodzaak niet van. We hebben al zoveel liedmateriaal. Laatst heb ik alle songtitels uitgeprint: 17 pagina’s met elk 35 liedjes. Wat moet je daar nog aan toevoegen? Er is veel veranderd in de muziekwereld. Het downloaden en streamen heeft een hoop kapot gemaakt. De mensen hoeven geen moeite te doen om muziek te vinden. Alles is beschikbaar en dat is de kwaliteit niet ten goede gekomen. Daarom heb ik er geen zin meer in. Oké, één toertje nog en dan is het klaar. Voorgoed. Denk ik.”
Giant Sand is te zien in het Burgerweeshuis Deventer, zondag 11 november.