De Amsterdamse gitaarrockband The Fatal Flowers komt nog eenmaal bij elkaar voor een tour in juni. Veertien shows door heel Nederland. De vuurdoop is op Dauwpop in Hellendoorn.
“Het gaat niet gebeuren.” De eerste reactie liegt er niet om als zanger/gitarist Richard Janssen wordt benaderd voor een reünie van zijn band The Fatal Flowers. Dauwpopprogrammeur Frank Satink had nog wel zijn stoutste schoenen aangetrokken om Janssen voor dit plan te winnen. “Ik was hier totaal niet mee bezig. Bovendien ben ik niet nostalgisch ingesteld”, vertelt Janssen in een knus Amsterdams café.
Samen met gitarist Robin Berlijn blikt hij terug op wat er de afgelopen maanden allemaal is gebeurd. De subiete afwijzing is verdampt, de reünie komt er.
“Ik gaf het project geen enkele kans”, zegt Janssen nu. “Weer zo’n plan, dacht ik. In het verleden ben ik vaker gevraagd om de band weer bij elkaar te brengen, maar het bleven telkens vage initiatieven. Dit keer was het anders. Frank kwam met een goed doortimmerd plan. Toch bleven mijn bedenkingen. Is er wel belangstelling voor een reünie van The Fatal Flowers? Zien de andere bandleden dit wel zitten? Ik heb lang gedacht dat het hele project totaal niet realistisch was. Maar ik zat fout.”
Juist de positieve instelling van de andere bandleden gaf de doorslag. Drummer Henk Jonkers, bassist Geert de Groot en gitarist Robin Berlijn zagen best mogelijkheden. “Zij stonden er helemaal niet afwijzend tegenover”, zegt Janssen. “Zoals jij”, vult Berlijn fijntjes aan. “Haha, zoals ik ja”, geeft Janssen toe.
In de jaren tachtig behoorde The Fatal Flowers met bands als Claw Boys Claw tot de zogenoemde ‘Amsterdamse gitaarschool’. Hun montere gitaarrock refereerde aan de sixties en seventies. De New Yorkse punk-scene en Engelse pubrock waren belangrijke invloeden. Richard Janssen stond aan de wieg van de band die door kenners beschouwd wordt als beste gitaarband uit die periode.
Tijdens hun zesjarige bestaan werkte het viertal met topproducers en nam het drie bejubelde albums op. Ze ontvingen een Edison en stonden op grote festivals als Pinkpop. Janssen praat in alle nuchterheid over die periode.
“De eerste jaren waren een achtbaan. Het ging razendsnel met de band, maar ik kon het wel bijhouden. We waren zeer gedreven. Het doel was om de beste band te worden, minstens zo goed als onze Britse en Amerikaanse collega’s. Of dat ons tot een lastige band maakte? Wellicht. We stelden hoge eisen. Aan onszelf, maar ook aan anderen en dat werd ons niet altijd in dank afgenomen.”
Robin Berlijn stroomde vier jaar later in. Hij was toen een piepjonge gitaarbelofte van 17 jaar oud. “Ik had The Fatal Flowers zien spelen in Zoetermeer. Dirk Heuff was de gitarist. In die tijd waren er weinig rockbands. Je had Herman Brood en Claw Boys Claw. The Fatal Flowers had iets aparts. Ongrijpbaar, mysterieus. Ze hadden een eigen geluid. Sixties, maar niet retro. Richard vond ik heel bijzonder. Duister, een beetje angstaanjagend.”
Janssen lacht. “Ik snap dat wel. Wij waren stug, niet makkelijk benaderbaar. In kleedkamers van andere bands was het altijd een drukte van belang. Bij ons niet. Mensen durfden bij ons niet binnen te komen. Maar wij waren geen onaardige gasten hoor.”
Na het derde album Pleasure Ground was plotseling de koek op. Janssen: “Voor de buitenwacht kwam de mededeling dat we ermee kapten als een verrassing. Voor ons niet. Je hoorde verhalen dat we op het punt van doorbreken stonden, maar in feite was het tegenovergestelde waar. Althans, zo voelden we het. Misschien waren we te ongeduldig, denk ik nu.”
Spijt van het opheffen van de band heeft Janssen nooit gehad. “Nee, ik was toe aan wat anders. Uiteindelijk belandde ik in de theaterwereld. Momenteel woon ik het grootste deel van het jaar in Duitsland. Daar ben ik met allerlei producties bezig. Ook die omstandigheden maken een reünie er niet makkelijker op.”
Maar goed, de kogel is door de kerk. Er is geen weg meer terug. Janssen: “Ik heb als voorwaarde gesteld dat het een eenmalige reünie moet worden. Na de laatste show in Paradiso is het klaar. Het wordt geen comeback met een nieuwe plaat ofzo. Ik vind dat vaak iets zieligs hebben: oude mannen die op oude roem teren en ook nog een nieuw album willen promoten.”
Robin Berlijn – die na The Fatal Flowers speelde bij Ellen ten Damme, Kane, Moke, Johan en Wende Snijders – ziet het zo: “Je kunt als rockmuzikant beter jong sterven. Jimi Hendrix is de ellende van het ouder worden bespaard gebleven.”
Sterfelijkheid is een onderwerp dat Janssen triggert. Ruim twee jaar geleden overleefde hij ternauwernood een hartaanval. “Een zware operatie heeft me er weer bovenop geholpen. Ja, die ervaring heeft beslist een rol gespeeld in de beslissing om aan de reünie mee te werken. Ik probeer nu vooral het leven te vieren.”
The Fatal Flowers: Dauwpop Hellendoorn 30/5, Doornroosje Nijmegen 14/6, Metropool Hengelo 21/6, Paradiso Amsterdam 27/6 en 28/6.