Voor de leden van de New Yorkse band White Hills is rockmuziek meer dan zomaar een artistieke uiting. Wat zij maken is kunst.
De lijn met New York komt met horten en stoten tot stand. Soms vallen de overzeese stemmen even weg, een andermaal komt de vraag niet over. Maar als na verloop van tijd de draden op de juiste manier met elkaar verbonden zijn, komt het gesprek met de enige twee constante leden van White Hills, Dave W. en Ego Sensation, goed op stoom.
“Wij leven voor de kunst”, zegt Dave W, zanger/gitarist van White Hills. “Onze start met White Hills was niet ‘oké, zullen we een bandje beginnen?’, maar op welke wijze kunnen we onze creativiteit het best vormgeven. En die uit zich in de muziek, maar ook op andere terreinen. Zo houdt Ego zich bezig met videokunst en ben ik in de weer met m’n schilderijen.”
“Ons leven is een kunstproject”, mengt de bassiste met de fantastische schuilnaam Ego Sensation zich in het gesprek. “We hebben zoveel ideeën. Onlangs zijn we een kookshow voor muzikanten begonnen. Het kan bij ons alle kanten op, al vormt de muziek meestal wel de basis.”
Sinds ’05 houdt White Hills de gemoederen bezig. De rockpers probeert naarstig de band te duiden, maar een niet aflatende stroom van albums, epees en singles haalt die duiding door het steeds veranderende geluid consequent onderuit. Hun productiviteit staat echter nooit ter discussie.
“Ach, wat is productief?”, nuanceren Dave en Ego eensgezind. “Ken je de kunstenaar Raymond Pettibon? Hij heeft onder meer albumcovers gemaakt voor Foo Fighters, Sonic Youth en Black Flag. Op dit moment heeft hij een tentoonstelling in het New Museum in New York. We zijn er geweest en hebben ons verbaasd over de omvang van zijn werk. Zó gigantisch. Dát is pas productief. Daar kunnen veel popmuzikanten een voorbeeld aan nemen.”
De twee hechten grote waarde aan het telkens opnieuw uitvinden van hun muziek. Geen album mag hetzelfde klinken. “Dit is een belangrijk uitgangspunt voor ons”, aldus Dave, “en het past ook mooi in ons kunstconcept. Herhaling is uit den boze. We hebben platen gemaakt waarop gitaren dominant zijn, maar ook platen met sferische ambient muziek. Spacerock, psychedelica, elektronische muziek, we hebben het allemaal al eens gedaan.”
Voor het album Stop Mute Defeat, dat volgende week uitkomt, moest White Hills weer uit een ander vaatje tappen. Ego: “De sound is dit keer donker en heeft een link met de jaren tachtig. Bovendien wilden we het geluid minder dicht plamuren.” Dave: “Het moest wat ruimtelijker worden, we wilden af van die ‘wall of sound’.”
In de tracks van Stop Mute Defeat lijken de echo’s van post punkbands als Joy Division door te klinken. “Dat hebben we meer gehoord”, antwoordt Dave. “Joy Division is een band waar we vaak naar hebben geluisterd en het is cool dat je ons daarmee vergelijkt. Maar het is niet van invloed geweest op dit album. Althans, niet bewust. Nee, het is de vroege New Yorkse hiphop- en no wave-scene die de bouwstenen voor dit album hebben aangereikt.”
De fans hebben het niet makkelijk met al die haakse bochten van White Hills. Iedere keer worden zij weer verrast door een nieuwe koers . “Ik denk dat ze wel weten dat wij geen ‘one-song-band’ zijn. Natuurlijk is het makkelijk om je eigen repertoire te herschrijven. De muziekwereld zit vol met dat soort bands. Maar als kunstenaar moet je risico’s durven nemen. Neem David Bowie: die had zijn leven lang Ziggy Stardust kunnen blijven. Hij deed het niet en maakte prompt een soulplaat. Snap je? Dat geldt ook voor White Hills. We gaan liever keihard op onze bek dan dat we voor veiligheid kiezen.”
White Hills is te zien: Burgerweeshuis Deventer 21/5, 013 Tilburg 30/5, Rotown Rotterdam 31/5.