De muziek interessant houden, jezelf steeds opnieuw uitvinden. Het zijn geen loze woorden bij de progressieve metalband Textures. “Iedere keer is het weer een complexe puzzel die we proberen te leggen.”
De zanger van Textures, Daniel de Jongh, barst in lachen uit: “Daarom doen wij ook altijd zo lang over een album.”
Sinds het begin van deze eeuw verbijstert Textures de muziekwereld met een watertandende mix van spijkerharde metal en progressieve rock. Het geeft de band een geheel eigen plek in het genre waar acts als het Zweedse Meshuggah in pionierde.
“Die band kun je beschouwen als de bakermat op dit terrein”, zegt De Jongh. “De polyritmiek van Meshugga hoor je bij ons terug. Maar daar blijft het niet bij. Wij combineren deze met allerlei sferische rockelementen in de geest van Canadese gitarist Devin Townsend.”
Om de hokjesgeest te bevredigen werd voor de richting die Messhugga op ging de naam ‘djent’ geïntroduceerd, maar De Jongh laat Textures niet als zodanig categoriseren. “Wij zien ons niet als een djent-band. Ons geluid is rijker en gevarieerder. De invloeden reiken verder dan Meshugga. Zo luisteren wij ook veel naar industrial en progressieve rock uit de jaren zeventig. Naar Rush bijvoorbeeld, het progrock-icoon uit die periode.”
Daniel de Jongh is nu ruim zeven jaar de frontman van Textures. Drie zangers gingen hem voor. “Ik ben in de plaats gekomen van Eric Kalsbeek. Ik kende hem van school. Onze manier van zingen vertoont veel overeenkomsten, waardoor de overgang van hem naar mij redelijk soepel verliep. Op het moment dat hij stopte, was de band bezig met een nieuw album. Dat betekende voor mij dat ik in een stroomversnelling terecht kwam. Maar de sfeer binnen de band was gelijk goed en ik denk dat dit terug te horen is op de plaat die we toen hebben uitgebracht, Dualism (2011).”
Niet alleen de muziek van Textures is gevarieerd, ook de stem van De Jongh laat zich van een veelzijdige kant zien. “Het zijn verschillende technieken die ik gebruik. Die variëren van een zangstem tot grunts en screams. En soms zit het er tussenin. Het is van alles wat en dat maakt het zo afwisselend. Mike Patton van Faith No More is een van mijn voorbeelden. Ook hij gebruikte zijn stem op diverse manieren. Maar ook naar Brandon Boyd van Incubus heb ik veel geluisterd.”
Optreden met Textures is voor De Jongh een aanslag op het lichaam. En op zijn stem in het bijzonder. “Het opnemen van een album is mooi, maar de optredens geven echt een kick. We proberen altijd zoveel mogelijk het publiek bij de show te betrekken door het op te hitsen en mee te laten zingen. Ook gooi ik er wel eens een ‘wall of death’ in. Het publiek moet zich dan in twee groepen verdelen en op mijn teken op elkaar in rennen. Da’s gaaf man.”
“Na een show zijn we helemaal kapot. Meestal herstelt mijn stem zich vrij snel, maar vorig jaar ben ik tijdens de Europese tournee ziek geworden. Drie dagen was ik mijn stem kwijt. Dan merk je hoe fragiel je eigenlijk bent. De band heeft toen een paar keer een instrumentale set moeten spelen. Het was niet anders. Gelukkig bleek onze muziek zo interessant, dat het optreden toch overeind bleef. Laten we hopen dat dit een incident was.
Textures is te zien: Underground Lelystad 14/4, Atak Enschede 22/4, Luxor Live Arnhem 23/4, Bevrijdingsfestival Zwolle 5/5, Tattoofest Nijverdal 23/9.