De Belgische zanger Arno Hintjens noemt zichzelf een voyeur. Hij is iemand die vanuit een zetel naar de wereld kijkt. En hoe groter de rampspoed, hoe groter de inspiratie. “Als ik in een perfecte wereld zou leven, zou ik creatief gezien in de stront zitten.”
Het is laat in de middag. In een rommelige kleedkamer van een hypermodern poppodium ligt Arnaud Charles Ernest Hintjens, in de popwereld beter bekend als Arno, op een sofa. Langzaam komt de zanger uit Brussel overeind. Het grijze haar zit verward op de doorleefde kop. Volgende maand wordt hij 67. Of het toeren en de optredens hem zwaar vallen? “Nee, het is niet zwaar. Níet optreden, dat is pas zwaar. Dan verveel ik me dood en word zot. Ik zit dan de hele dag in het café en dat is niet goed voor mijn lever.” Het vermoeide hoofd laat plotseling een ondeugende grijns zien.
Hintjens verwierf in de jaren tachtig bekendheid als zanger van T.C. Matic, een band die van new wave, rock, avant-garde en het Franse chanson een opwindend brouwsel maakte. T.C. Matic vormde de blauwdruk voor de Belgpop-hausse van de jaren negentig met illustere acts als dEUS, Zita Swoon en Soulwax. In de periode dat die bands toeslaan, is Arno Hintjens allang op de solotoer. Enkele maanden geleden verscheen zijn twintigste soloalbum Human Incognito.
Als je Hintjens op de bank ziet zitten, geloof je hem direct. ‘I’m just an old motherfucker’ zingt hij op het openingsnummer van zijn nieuwe plaat. Geen mens die daaraan twijfelt. “Ja, dat ben ik”, lacht hij. “Maar leeftijd is iets betrekkelijks. Ik bijvoorbeeld, ben oud geboren, maar zal jong sterven. Snap je? Als ik naar de tv kijk en de politici van nu zie, dringt het tot me door dat ik ouder ben dan zij. Ik vind dat bizar, want zo voelt het niet.”
Met stijgende verbazing kijkt Hintjes naar de wereld. Vluchtelingen, terreur, presidentsverkiezingen – hij ziet het allemaal met verwondering en onbegrip aan. Maar het levert hem een hoop inspiratie op. “We leven in een cowboyfilm”, zegt hij, “en dat verschaft mij een stortvloed aan ideeën. Het is een contradictie, ik weet het. Eigenlijk vind ik het best erg, maar zo gaat dat in de kunst. Neem het dadaïsme, dat is tijdens de Eerste Wereldoorlog ontstaan.”
“Ik kom uit Brussel, de stad van het surrealisme. De stad van Magritte. Ik ben daarmee opgegroeid. Mijn werk – muziek, teksten en albumcovers – beschouw ik als een onderdeel van het surrealisme. Kennelijk hebben wij Belgen daar een bepaald gevoel voor. Je hoort het ook terug in de muziek van Stromae, een goede vriend van me. Hij heeft nummers van mij gecoverd en een poosje geleden hebben we in Frankrijk samen de T.C. Matic-hit Putain Putain gezongen. Dat was mooi, ja.”
Opmerkelijk is het nummer Please Exist, waarin de atheïst Hintjens het opperwezen smeekt te bestaan. “Stel dat er een almachtige bestaat, dat moet hij wel intens verdrietig worden als hij ziet wat het mensdom aanricht. Oorlog en ellende, daarvoor is alleen de mens verantwoordelijk. Je zou willen dat een hogere macht ingreep. Ik geloof daar echter niet in.”
Arno Hintjens speelt tijdens de tournee veel van het nieuwe album. “Ja, natuurlijk. Herhalen is niet plezant. Maar een artiest is niks zonder zijn publiek, dus om een aantal oudere nummers kan en wil ik niet heen.” En dan: “Muziek is alles voor mij. Zonder muziek zou ik in een psychiatrische inrichting terecht komen. Daarom ga ik ermee door, till the rest of my days. En als die idiote Donald Trump president van Amerika wordt, heb ik weer voldoende stof voor nieuw songmateriaal.” Een rochelende schaterlach volgt.
Arno Hintjens is te zien in Hedon Zwolle, zaterdag 30 april.