NO blues presenteert nieuw album Oh Yeah Habibi
Vijf jaar geleden leek het gedaan met NO blues. De rek was er uit. De band die een heel nieuw genre had gelanceerd, werkte haar laatste afspraken af. Daarna was het over en sluiten maar. Althans, dat wilden de berichten ons doen geloven. Toch voelde het onverwachte afscheid niet goed. De bandleden waren nog niet klaar met hun exotische melange van oosterse en westerse klanken. En na een periode van relatieve rust lag er een volgend album in de schappen (Kind Of No Blues). De karavaan trok weer verder.
Volgende week dient zich alweer de zesde plaat aan, Oh Yeah Habibi. Bassist en kernlid Anne-Maarten van Heuvelen is opgetogen over het resultaat. “Het is een album met een positieve boodschap geworden. Muziek verbroedert. Dat klinkt als een cliché, maar bij ons is dat zeker het geval. Onze muziek groter is dan de band zelf.”
In de monumentale oefenruimte van productiehuis Oost-Nederland, diep in de Deventer binnenstad, vertelt Van Heuvelen over het ontstaan van de band. “NO blues is een gearrangeerd huwelijk. Elf jaar geleden kwam het productiehuis ON met het idee om drie muzikanten uit totaal verschillende richtingen bij elkaar te brengen. Gitarist Ad van Meurs kwam uit de folk- en countryhoek, de Palestijnse u’d-speler Haytham Safia nam zijn Arabische roots mee en ik had de blues als achtergrond. Het zou een eenmalig project worden. Nou, je ziet hoe het gelopen is.”
De muzikale clash tussen oost en west kreeg al gauw de naam Arabicana mee. Een nieuwe stroming was geboren en het succes bleef niet uit. “In het begin was het allemaal nieuw en spannend. De eerste platen kwamen vrij soepel tot stand en werden goed ontvangen door pers en publiek. Zo rond de vierde cd Hela Hela werd het lastig. Tussen ons liep het niet lekker en ook de aansluitende tour verkocht minder goed. Het leek een geschikt moment om ermee te kappen.”
Maar het liep anders. NO blues – dan inmiddels met de Soedanese percussionist Osama Maleegi en zangeres/toetsenist/geluidsvrouw Ankie Keultjes uitgegroeid tot een vijftal – was wel goed, maar niet gek. Een eigen gecreëerd universum kon je toch niet zomaar in de steek laten? Bovendien viel in de Arabicana nog genoeg te ontdekken.
In die ontdekkingstocht kreeg het vijfde album Kind Of NO Blues een elektronisch randje. Een experiment dat geen vervolg heeft gekregen. Voorlopig tenminste. “Op Oh Yeah Habibi zijn we dicht bij onszelf gebleven. We zijn vooral een akoestisch gezelschap en dat hoor je op deze plaat terug. Daarnaast maakten we in het verleden gebruik van gastmuzikanten. Ook dat hebben we nu niet gedaan. Tijdens het schrijfproces zijn we uitgegaan van onze eigen ideeën. En ja, dat leidde ook dit keer weer tot pittige discussies. Maar als je tot een sterk eindresultaat wilt komen, moet je zwakke ideeën elimineren. Een plaat maken is altijd een moeizaam proces.”
Volgens de tengere bassist klinkt de muziek op de nieuwe plaat beter uitgekristalliseerd en coherenter dan op de voorgaande albums. NO blues heeft zelfs een politiek tintje gekregen. “Natuurlijk had NO blues altijd al een politieke lading. De combinatie van westerse en Arabische muziek zorgde voor een bepaald spanningsveld, maar de gebeurtenissen rond Charlie Hebdo raakte bij ons een gevoelige snaar. Juist in die periode kwamen we bij elkaar voor de eerste schrijfsessies. Liedjes over religie (Gods Move) en vluchtelingen (Exodus en The World Keeps Turning) kregen toen vorm. Dat het laatste onderwerp zó actueel zou worden, konden we toen niet vermoeden.”
NO blues, albumpresentatie Oh Yeah Habibi. Schouwburg Deventer, 8 oktober. Daarna tournee.