Nijmegen – Volgende week presenteert Janne Schra op het Grasnapolsky festival in Radio Kootwijk haar nieuwe plaat Ponzo. Voor de gewezen zangeres van het jazzy combo Room Eleven is dit haar derde soloalbum. Maar hij verschilt aanmerkelijk van zijn voorgangers. In een trendy eetgelegenheid vertelt Schra over haar nieuwe, wat rauwere werk.
Eigenlijk heeft ze trek in een tosti, maar het eetcafé heeft alles in huis behalve een tosti. “Hebben jullie echt geen tosti?” Nee, maar een kaasfondue kan wel geserveerd worden. Met wat rauwkost enzo. “Nou, doe dat dan maar”, antwoordt Schra. De zangeres is net begonnen met haar relaas over het nieuwe album Ponzo, maar het gesprek wil nog niet op gang komen. “We hebben ook croissants”, onderbreekt de serveerster voor de zoveelste keer. “Dan heb ik dat liever”, zegt Janne Schra met een verlegen glimlach. “Met kaas.”
Goed, Ponzo dus. Thuis opgenomen en geproduceerd door haar vriend Torre Florim van rockband De Staat. “Mijn vorige albums zijn allemaal in een studio opgenomen. Het nadeel daarvan is, dat je altijd te maken hebt met een tijdslimiet. Dus moet je alles goed voorbereiden om de liedjes in één of twee weken te kunnen opnemen. En als dat is gebeurd, kun je er niks meer aan veranderen.” Janne Schra komt langzaam op stoom. Ze gebruikt haar handen om haar woorden kracht bij te zetten, maar ook om ze structuur te geven. Anders springt ze van de hak op de tak.
“Een jaar geleden stelde Torre voor om de plaat te gaan produceren. Ik vond het direct een goed idee. We hadden al wel vaker samen liedjes geschreven, maar dit was toch iets nieuws voor ons.” En zo ging het tweetal in alle vrijheid thuis in Nijmegen aan de slag. “Per dag bekeken we waar we zin in hadden. Welk liedje zullen we nu doen? Wie zullen we erbij vragen? Vaak hadden we een hoop mensen over de vloer, best gezellig. Torre ging dan later met de sounds bezig. Ik liet hem daar helemaal vrij in. Het gebeurde weleens dat een nummer in een dag totaal van sfeer veranderde. Maar het klonk altijd goed. Hij begreep precies wat ik wel en niet wilde.”
Hoewel liedjes als Carry On en Scare Me een aan De Staat verwant intro hebben, is Ponzo toch een echt Janne Schra album geworden. “Ik denk dat deze plaat wat rauwer en dansbaarder is dan de vorige. Overigens heb ik het pianoriedeltje op Scare Me bedacht en niet Torre.” Schra schiet in de lach, terwijl ze bescheiden stukjes croissant met kaas naar binnen werkt.
Een muzikale opvoeding heeft Janne Schra nauwelijks gehad. Ja, haar ouders hadden een pick-up, maar moeder had alle platen weggegeven. En ja, later was er een cd-speler. Met één cd van Fleetwood Mac. “Die heb ik grijs gedraaid. Toen ik zestien was ontdekte ik Bonnie Raitt en Portishead. Dat vond ik mooie muziek. En toen was er ineens die thee-reclame.” De blonde zangeres schiet weer in de lach en begint te zingen: ‘What a difference this tea makes…’ “Dat vond ik echt zo’n mooi liedje. Pas later begreep ik dat het What A Difference A Day Makes moest zijn. Door die song raakte in geïnteresseerd in jazz. Maar die fase ben ik allang weer voorbij. Nu kijk ik nu uit naar de popzalen en festivals.”
De serveerster die in de tussentijd nog heeft gevraagd of ze ook jam bij de croissants wil, schuift nu een schaaltje met een kaasfondue op de tafel. Janne Schra kijkt ongelovig op. “Maar ik eh… Nou ja, laat ook maar. Het is goed.” Gelukkig heeft de rommelige bediening dit keer geen nadelig effect op het gesprek. “Waar hadden we het ook alweer over? O ja, festivals. Met Room Eleven heb ik daar vaak gestaan, maar we maakten eigenlijk luistermuziek. Dat is nu anders. Ik wil de mensen meekrijgen. Ponzo brengt actie in de tent.”
Janne Schra is te zien: Hedon Zwolle 29/1, Bibelot Dordrecht 31/1, Grasnapolsky Kootwijk 7/2, Victorie Alkmaar 21/2, TivoliVredenburg Utrecht 27/2, Gebr. De Nobel Leiden 5/3, Doornroosje Nijmegen 7/3, Paradiso Amsterdam 20/3.