’t Is geen geanimeerd verteller, die Stef Kamil Carlens. Terwijl illustere voorgangers als Nick Lowe en Roger McGuinn in hetzelfde theater honderduit praatten over hun rijke rockverleden, houdt de excentrieke Belg het bij korte bedankjes en raadselachtige statements. Niet dat Carlens kampt met een gebrek aan mogelijke onderwerpen: zijn voormalige band dEUS bijvoorbeeld, of huidige club Zita Swoon Group. Of zijn bezigheden als kleermaker en beeldend kunstenaar. Maar zelfs in deze intieme theatersetting blijft het woord van ondergeschikt belang. De multi-instrumentalist laat de muziek spreken.
Met een keur aan snaar-, toets- en trapinstrumenten om zich heen geeft Carlens een inkijkje in zijn rijke liedcatalogus. Helemaal in zijn eentje knapt hij dit karwei niet op. Een getatoeëerde, vriendelijk lachende snorremans staat hem terzijde. Toch is de sfeer, ondanks die guitige kop, behoorlijk depri deze avond. Carlens heeft uit het liedarsenaal van Zita Swoon en diens voorloper Moondog Jr. de donkerste uithoeken geselecteerd en ze voor een rootsy, akoestisch klankdecor geplaatst. Infinite Down, The Longing Stays Inside, Empty World en After I’m Gone komen daar in al hun soberheid uitstekend tot hun recht. Iets dat helemaal opgaat voor het ooit met Thé Lau opgenomen Mooi, het enig Nederlandstalige lied in de set van anderhalf uur.
Blaasbalg-orgels en andere toetsen geven sommige nummers een dreigende lading die door Carlens’ slidegitaartechniek alleen maar huiveringwekkender wordt. Even schiet dan de naam David Eugene Edwards door het hoofd, de hogepriester van de gitzwarte rootsrock. Maar zo beklemmend wordt het niet. Daarvoor maakt het duo een te flegmatische en nog niet volledig ingespeelde indruk. Een dolletje valt op zo’n moment dan net even verkeerd.
Stef Kamil Carlens
Gezien: Odeon Zwolle 6/11.
Nog te zien: Tilburg 8/11, Utrecht 14/11, Heerlen 15/11, Leiden 29/11, Den Haag 30/11, Enschede 12/12.