De psychedelische jaren zestig zijn terug

Shambhala, het schijnt de naam te zijn van een mythisch koninkrijk in het noorden van de Himalaya. Maar sinds kort is het ook een songtitel van het psychedelische rocktrio PAUW. In alle rust dient de track zich aan. Een oriëntaals aandoend klankdecor ontsluiert zich. Er fladdert een dwarsfluit voorbij, tabla’s stuwen het ritme langzaam op. Even is het stil, daarna neemt een gitaar met een sitargeluid bezit van de luisteraar. De levendige melodie die dan volgt, zal de rest van de dag in het hoofd blijft rondcirkelen. Intussen maken ijle vocalen de terug-naar-de-toekomst atmosfeer compleet. Net als de break na pakweg vier minuten, waarna het nummer gracieus wegsterft in een loepzuivere Pink Floyd traditie.

Veel heeft PAUW – afkomstig uit het oosten des lands – nog niet prijsgegeven, maar de twee tracks die via het online audioplatform SoundCloud te beluisteren zijn, klinken veelbelovend. Nu al wordt uitgekeken naar de debuutplaat die pas volgend jaar zal verschijnen.

Shambhala en A Siren ademen de sfeer van de psychedelische jaren zestig, de periode waarin rockmuzikanten driftig aan het experimenteren zijn geslagen met exotische instrumenten en fuzzy gitaargeluiden. Studio-effecten als loops, galm en achterwaarts afgedraaide tapes raken in zwang. The Beatles spelen in die ontwikkeling een prominente rol. Zij verwerken als eersten Indiase elementen in de popmuziek (Norwegian Wood geldt als de eerste popsong waarin een sitar wordt gebruikt). Maar ook The Yardbirds, The Rolling Stones, The Kinks en Traffic blijken ieder op hun eigen manier gevoelig voor de geestverruimende invloeden uit het oosten.

Psychedelische rock beleeft de laatste jaren een opmerkelijke revival. Alhoewel, afgezien van de jaren zeventig en begin jaren tachtig, écht weg is de stroming nooit geweest. The Stone Roses, Kula Shaker en zelfs Metallica knipogen in de tussentijd naar het grensverleggende decennium. Maar met een nieuwe lichting acts als Tame Impala, Pond, Temples en natuurlijk de Nederlandse vaandeldragers DeWolff en Jacco Gardner wordt de erfenis van het hippietijdperk door een nieuwe generatie popmuzikanten met graagte omarmd.

Een kruispunt van diffuse neo-psychedelica en oosterse invloeden is de Canadese band Elephant Stone. De voorman van het vierkoppige gezelschap, Rishi Dhir, heeft Indiase roots. De muziek is een mix van goed in het gehoor liggende popsongs en instrumentale, tripperige passages. Dhir bespeelt de basgitaar, maar kan ook uitstekend uit de voeten met een sitar. Die combinatie geeft Elephant Stone een eigen authentiek geluid, dat weliswaar herinneringen oproept aan een Afghaanse jas met een hasjlucht, maar nergens de grote voorbeelden klakkeloos kopieert. Het nieuwe album The Three Poisons is vorige week uitgekomen en bestaat net als de twee voorgangers uit een verzameling heerlijk zwevende hindi-rock composities.

Elephant Stone was eerder dit jaar te zien op het ambitieuze Best Kept Secret festival. Daar keken de bezoekers verrast op toen Rishi Dhir tijdens het derde nummer Don’t You Know de basgitaar inwisselde voor de sitar. Gezeten op een kleed ging hij een opwindend muzikaal duel aan met gitarist Gabriel Lambert. In het laatste deel van de set maakte het viertal een omweggetje naar Tomorrow Never Knows van The Beatles. De wereld mag dan een halve eeuw verder zijn, de sixties blijven inspireren.

PAUW is te zien tijdens de Popronde: Apeldoorn 19/9, Zwolle 20/9, Deventer 26/9.

Elephant Stone is te zien: Hedon Zwolle 24/9.

DeWolff is te zien: Burgerweeshuis Deventer 25/9.