Het gitaartandem Jon Auer en Ken Stringfellow is een van de weinige constante factoren in het 25-jarig bestaan van The Posies. Drummers en bassisten komen en vertrekken, maar de verwekkers van de band – hoewel regelmatig verwikkeld in andere projecten en samenwerkingsverbanden – blijven hun kindje koesteren. Zoals met deze tour, opgehangen aan het album Amazing Disgrace uit ’96. Voor de dertigers en veertigers van nu een avondje rudimentair jeugdsentiment.
De rockplaat van de band uit Seattle schuurde destijds genoeglijk tegen grunge aan. Logisch, want Seattle en grunge vormden in de jaren negentig een ijzeren eenheid. The Posies liftten daarop mee, zonder echt heel groot te worden. Een vol Burgerweeshuis bewijst echter dat de band een solide cultstatus heeft opgebouwd.
De integrale uitvoering van Amazing Disgrace, met oudgedienden Brian Young op drums en Joe Bass op bas, zal de verstokte fan hebben behaagd. Vooral de eerste liedjes Daily Mutilation, Ontario en Throwaway klinken dan ook heel behoorlijk. Maar vanaf Hate Song wordt de nostalgische terugblik een stuk rommeliger. Op de inzet van het front-duo valt weinig aan te merken. Auer en Stringfellow zwaaien vervaarlijk met hun gitaren en maken jeugdige sprongetjes. Escapades, die kennelijk een negatieve invloed hebben op de snaren, want goeie genade, wat gaan Precious Moments en Fight It (If You Want) hopeloos de mist in. Het valse samenspel van Auer en Stringfellow doet pijn aan de oren.
Het is een wisselvalligheid die past bij The Posies. Fijne momenten (het hevig pompende Broken Record en het recentere Licenses To Hide) gaan gepaard met pijnlijke missers (zoals het overstuurde Grant Hart en ook al niet zuivere You’re The Beautiful One). Toch blijft de muziek overeind. Wonderlijk genoeg heeft deze in de afgelopen decennia aan frisheid niets ingeboet.
Gezien: Burgerweeshuis Deventer 22/11.