Child In Time – Deep Purple waagt zich al jaren niet meer aan dit vocale waagstuk. De Nijmeegse rockband Navarone wel. En hoe. Zanger Merijn van Haren haalt uit als Ian Gillan in zijn beste dagen, terwijl het gitaarduo Roman Huijbreghs en Kees Lewiszong de partijen van Ritchie Blackmore in volle glorie doet herleven. Het enige dat je de band kunt verwijten, is dat het allemaal al eens is gedaan.
Net als genregenoten DeWolff put Navarone uit het rijke rockreservoir van de jaren zeventig. Maar waar DeWolff de psychedelische kant verder uitdiept, daar kiest Navarone voor de progressieve rock benadering. Naast explosieve gitaarsolo’s is er ruimte voor sferische experimenten, die rechtstreeks verwijzen naar Pink Floyd.
Ga maar na: openingsnummer in het Burgerweeshuis is Quarter Rest, een getoonzet ruimteschip dat afkomstig lijkt van Pink Floyds The Dark Side Of The Moon. Een gewaagde opening trouwens. De bezoeker wordt eens niet met een overdaad aan decibellen het mes op de keel gezet, maar met stemmige gitaarklanken in een warm, esoterisch bad gelegd. Na de inleidende tonen van Lewiszong sluiten de overige bandleden zich één voor één aan in een steeds verder uitdijend bandgeluid.
De tracks van het bejubelde debuutalbum A Darker Shade Of White ademen een retrospectief verlangen. De powerblues van The Red Queen Effect en het sinistere Highland Bull behoren tot het beste in dit segment, maar ook het breed uitgesponnen, Floydiaanse Sage laat horen dat Navarone uit een verzameling uitstekende instrumentalisten en een begaafde frontman bestaat.
Maar, zoals gezegd, nieuw is het niet. Dat moet de uitdaging worden voor het vijftal. Na het succes van het debuut, ligt er nu de opdracht om er een vervolg met nieuwe inzichten aan toe te voegen. Alle lichten daarvoor staan op groen.
Gezien: Burgerweeshuis Deventer 23/11.