Haar entree is ronduit sensationeel. Twee bungeejumpelastieken katapulteren Pink regelrecht de nok van het theater in. Vuurwerk spat rond. En terwijl de Amerikaanse zangeres het stoer stampende Raise Your Glass tracht te vertolken, jojoot ze meters op en neer, maakt ze duizelingwekkende salto’s en pirouettes. Het is een openingsact waar het Cirque du Soleil jaloers op zou zijn.
Tegelijkertijd illustreert deze acrobatische aftrap waar haar focus vanavond ligt. Niet bij het zingen. Sterker, Alecia Beth Moore (Pinks naam in de Burgerlijke Stand) spaart de stem tijdens de eerste nummers en laat het zingen voor een belangrijk deel over aan de twee achtergrondzangeressen. Dat kan ook niet anders: Pink staat voor een bijna twee uur durende klus met halsbrekende toeren. Begrijpelijk dat er keuzes gemaakt moeten worden.
De mainstreamrock met het rebelse randje waarmee Pink de wereld veroverde, begint echter aan kracht in te boeten. Haar laatste album The Truth About Love bevat weinig nieuws en bovendien diverse weke misbaksels, met Just Give Me A Reason (opgenomen met Nate Reuss, zanger van Fun.) als dieptepunt. Wonderlijk genoeg werd dit liedje wel de eerste nummer-één hit voor Pink in Nederland.
Toch komt The Truth About Love met acht tracks ruimschoots aan bod in het spectaculaire circus van Pink. En met wat kunst en vliegwerk valt er best wat van te maken. Try is een razend knap uitgevoerde trapeze-act, Slut Like You mondt uit in een hoerige paaldansshow en met negen dansers om zich heen is Pink in Blow Me (One Last Kiss) het stralende middelpunt. De oude lichting hits wordt vertegenwoordigd door Just Like A Pill en Trouble. Maar in deze Las Vegas-achtige hectiek staat Pink maar kort met beide benen op de grond. Sober zingt ze een hoog hangende kooi waarin ze met haar ballet een verbluffend staaltje lichaamsbeheersing demonstreert en in So What vliegt ze als een goudkleurige roofvogel hoog boven het uitzinnige publiek.
Echt verrassen doet ze met Fire And Rain, een cover van James Taylor. Waar even daarvoor Wicked Game van Chris Isaak uitdraait op een kitscherige playback-act, overtuigt Pink in dit nummer samen met gitarist Justin Derrico. Pas dan wordt duidelijk wat een geweldige stem de zangeres met die eigenwijze kuif eigenlijk heeft. In deze tumultueuze ambiance blijft die kant wat onderbelicht.
Gezien: Ziggo Dome Amsterdam, 19/4.