Sodeju, wat klinkt dat lekker. Het massieve geluid van I Don’t Need Nobody rolt als een Russische T-34 tank het Burgerweeshuis binnen. Het trefzekere gitaarspel van Parker Griggs houdt de aan de grond genagelde bezoekers in een ijzeren greep, basbeul Billy Ellsworth en meesterslager Lonnie Blanton geven het front een solide rugdekking. Vanaf de eerste tonen geeft Radio Moscow een niet mis te verstaan visitekaartje af.
Psychedelic-blues music for your soul, noemt het drietal uit Iowa haar in de jaren zestig en zeventig gewortelde bluesvariant. Een variant, die in de loop der tijden meer dan eens is gekopieerd. Want hoe indrukwekkend Griggs de snaren ook martelt, na enkele tracks begint de voorspelbaarheid hinderlijke vormen aan te nemen. De openingsriff van Broke Down, het tweede nummer op de setlist, zou zo maar van ‘onze eigen’ psychedelische bluesknapen DeWolff kunnen zijn. En als je bij Radio Moscow eenmaal referenties begint op te lepelen, is het hek van de dam.
De in dit verband vaak genoemde voorbeelden Jimi Hendrix, Cream en Blue Cheer doemen prominent op in de muziek van Radio Moscow. Daarmee is de band een van de vele epigonen in dit segment. Nummers als Speed Freak en The Escape zitten vol met Hendrix-trucs en Cream-verwijzingen. Technisch perfect uitgevoerd, maar een eigen tronie heeft het nauwelijks. Of je nou het instrumentale Brain Cycles analyseert of de rauwe bluesrocker Mistreating Queen, je komt telkens weer bij dezelfde namen uit. En dat tempert behoorlijk het aanvankelijke enthousiasme.
Is er dan niets ludiek aan deze avond? Toch wel. De met de hand vervaardigde vloeistofprojecties stelen de show. De band heeft een ouwe hippie ingehuurd, die met gedateerde overheadprojectors en schaaltjes gekleurde vloeistoffen voor een geestverruimend decor zorgt. Gaaf man.
Gezien: Burgerweeshuis Deventer 16/2.