Tja, dat gaat er tegenwoordig toch een stuk tammer aan toe, dan vijfendertig jaar geleden. Zoals toen, in het Amsterdamse Paradiso. Daar braken The Stranglers met Something Better Change en No More Heroes, twee van de beste punkhits allertijden, de zaal af onder het toeziend oog van de Hells Angels. Maar nu blijft in de matig gevulde Deventer popzaal die collectieve geestdrift uit. De kaal uitgevoerde versies van de hymnes der punkmuziek laten wat hoofden mee knikken, maar dan heb je het wel gehad.
Hebben de thuisblijvers dus gelijk gekregen? Nee. Hugh Cornwell, destijds de zanger/gitarist van The Stranglers, verraste onlangs met het uitstekende album Totem And Taboo. Ter promotie daarvan heeft de inmiddels 63-jarige Engelsman ervoor gekozen om die plaat én het Stranglers-album No More Heroes uit ’77 integraal uit te voeren. Die geslaagde combi van heden en verleden levert nieuwe inzichten op.
Zo is het punkgehalte van No More Heroes toch minder dwingend, dan de herinnering je wil doen geloven. Liedjes als Dagenham Dave, Peasant In The Big Shitty en School Mam klinken aanzienlijk intelligenter, symfonischer en progressiever dan het simplistische twee akkoorden geram van hun tijdgenoten. The Stranglers hadden domweg meer in hun mars. Toen al.
Maar ook Totem And Taboo blijkt een verfrissende verzameling popliedjes. Op een fundament van solide baslijnen huizen verfijnde rockers als I Want More Of Those en God Is A Woman. Cornwell’s heldere gitaarspel is functioneel, zonder in solo’s uit te blinken. Maar daar gaat het ook niet om. Het is de oprechte toon die deugt. En dat Cornwell in Totem And Taboo, The Face en Gods Guns And Gays klinkt als een jonge Lou Reed, maakt het er alleen maar leuker op.
Gezien: Burgerweeshuis Deventer 2/11