De dood van Phil Lynott betekende het einde van de Ierse rockband Thin Lizzy. Althans zo leek het. Nu, zesentwintig jaar na het overlijden van de charismatische zanger/gitarist, staat Thin Lizzy nog steeds volop in het leven. De chemie in de band is zelfs zo groot, dat er serieuze plannen zijn voor een nieuw album.
Helemaal uit beeld is Thin Lizzy nooit geweest. De band die in de jaren zeventig respectabele hits scoorde met Whisky In The Jar, Jailbreak en The Boys Are Back In Town bleef actief. Eerst als incidentele Lynott-tribute, later gewoon weer als Thin Lizzy. De bezetting wisselde door de jaren heen, met oudgedienden Scott Gorham, Brian Downey en Darren Wharton in een min of meer vaste basisopstelling. Maar sinds 2010 lijkt Thin Lizzy definitieve vormen te hebben aangenomen. De drie veteranen krijgen ondersteuning van zanger Ricky Warwick (van de Noord-Ierse band The Almighty), Marco Mendoza (ooit bassist in Whitesnake) en Damon Johnson (jaren achtereen de vaste gitarist van Alice Cooper).
“We zijn nu anderhalf jaar aan het toeren en het gaat eigenlijk boven verwachting”, vertelt de 45-jarige Warwick. “Er is chemie tussen de bandleden ontstaan. In korte tijd zijn we naar elkaar gegroeid en een hechte eenheid geworden. Natuurlijk was het ook voor ons een grote test. Zouden de fans ons accepteren? Dat was maar de vraag.”
De Noord-Ier groeide op met de muziek van Thin Lizzy. “Ik ben geboren en getogen in Belfast en dat was in die tijd best heftig. Muziek was daarom een belangrijke afleiding. Zeker als die uit Ierland kwam. Op een of andere manier voelde je je altijd verbonden met Ierse bands. Thin Lizzy en de punkrockband Stiff Little Fingers vond ik fantastisch. Het zijn nog steeds mijn favoriete bands van dit eiland.” De bont getatoeëerde Warwick herinnert zich hoe hij als dertien jarige het Lizzy-album Black Rose van zijn zus jatte. “Man, ik heb die plaat grijs gedraaid. Telkens ging de naald weer in de groef. Ik vind het de beste plaat van Thin Lizzy.”
De in ’69 opgerichte formatie gaf de hardrockscene richting door gebruik te maken van twee sologitaristen. Notoire metalacts als Iron Maiden, Anthrax en Metallica lieten zich inspireren door het geluid van Thin Lizzy, maar ook door hun voorman Phil Lynott. “Natuurlijk was Phil een unieke persoonlijkheid. Gedreven, gepassioneerd, soms bij het agressieve af. Zijn naam zal altijd aan Thin Lizzy verbonden blijven. Als frontman, maar ook als songschrijver.” En nu neemt Warwick zijn plaats in. “Scott Gorham belde me twee jaar geleden. We kenden elkaar al een tijdje en ik dacht dat ie een ‘hoe-is-het’ gesprekje wilde voeren. Maar toen kwam hij ineens met die vraag. Ik was totaal overdonderd.”
Hoewel Warwick nu al een tijdje de zanger van Thin Lizzy is, voelt hij ieder optreden als een opgave. “Ik vind het echt een hele eer, maar de verwachtingen zijn groot en ik heb het gevoel dat ik dat iedere keer weer moet waar maken. Het is een prettige spanning, alsof je iedere avond een cup-final moet spelen.” Voor de critici, die stellen dat Thin Lizzy zonder Lynott geen bestaansrecht mag hebben, heeft Warwick begrip. “Natuurlijk snap ik dat. Ieder mag daarover zijn eigen mening hebben. Er zullen vast die-hards zijn die ons mijden. Daar hebben we vrede mee. Maar wij trekken ons op aan de sceptici die naar onze show komen en toch overtuigd raken. En vergeet het jonge publiek niet dat Thin Lizzy ontdekt. We zien steeds meer mensen die nog niet geboren waren toen de laatste plaat Thunder and Lightning uitkwam. De personen sterven, maar de muziek niet.”
Over het laatste album gesproken: dat kwam uit in ’83. Lang is er gespeculeerd of er ooit een nieuw album van Thin Lizzy zal komen. “Die kans is groot. We zijn bezig met nieuwe dingen en waarschijnlijk gaan we eind dit jaar de studio in. Je moet het zien als een natuurlijk proces. Je bent met z’n zessen op pad. Je jamt wat, schrijft wat. Zoiets leidt onvermijdelijk tot nieuw songmateriaal. Tot nu toe hebben we daarvan niks live uitgeprobeerd, maar dat is een kwestie van tijd. Voorlopig willen de mensen de oude successen horen en dat vinden we prima.”
In ieder geval verschijnt er dit jaar een cd-box met ‘Lost Lizzy Tapes’. Onlangs dook een vracht aan geluidsbanden op, die Phil Lynott vlak voor zijn dood ergens in bewaring zou hebben gegeven. “Nee, ik heb daar nog niets van kunnen beluisteren. Scott en Brian zijn daarmee bezig. Er zit veel ruw materiaal tussen, maar ook demo’s van liedjes die later op albums zijn verschenen. De omvang ervan wordt flink overdreven door de media, maar dat er bijzondere tracks tussen zitten, is zeker. Ik zou er graag wat van willen horen.” Er klinkt ontzag door in de stem van Warwick. Alsof hij over de muziek van een heilige praat.
“Luister, je kunt nooit echt in de schoenen van Phil staan. Die zijn veel te groot. Maar ik sta er wel pal naast.”