Het is een vreemde gewaarwording. Onwerkelijk bijna. In de één na laatste aflevering voor de zomerstop van De Wereld Draait Door vult niemand minder dan Howe Gelb de muzikale minuut op. Howe Gelb, de raadselachtige, stuurse vagebond die door een handvol volgelingen wordt aanbeden, maar door de rest van de wereld categorisch wordt genegeerd. ‘Godfather of alt.country’, ‘elder ambassador of desertrock’, het zal allemaal best. De eigenzinnige troubadour trekt zijn eigen plan en verrast de luisteraar keer op keer met nieuwe vondsten en invalshoeken. Ook Carice van Houten, die Gelb introduceert in het programma van Matthijs van Nieuwkerk, ondervindt de nukken van de grijzende Amerikaan. Natuurlijk speelt hij niets van zijn nieuwe soloplaat, maar vertolkt hij Chunk Of Coal van zijn band Giant Sand. Nog een geluk dat hij, gezeten achter een glanzend zwarte vleugel, niks uitvoert van een ander project van hem, Snarl Some Piano. Gelb is in staat zijn om zonder blikken of blozen een onbeluisterbaar stuk van dat album de ether in te slingeren. Maar hij houdt het overzichtelijk. Het wordt zelfs een wonderschone minuut.
De eervolle bijnamen die de 54-jarige muzikant ten deel valt, heeft hij te danken aan zijn werk met Giant Sand. Samen met Rainer Ptacek richt hij begin jaren tachtig die band (oorspronkelijk Giant Sandworms genoemd) op in zijn toenmalige woonplaats Tucson, Arizona. Het is een bizarre formatie, die alternatieve country combineert met schurende indierock. Howe Gelb is in al die jaren de enig constante factor. De balsturige bandleider en liedschrijver neemt aan wie hem welgevallig is, maar ontslaat net zo makkelijk degene die hem in de weg zit. Ook Ptacek komt en gaat met regelmaat, tot aan zijn dood in ’97. Tot de lange lijst met ex-leden behoren drummer John Convertino en bassist Joey Burns. Begin jaren negentig starten zij met Calexico hun eigen eclectische toko. Dat deze stilistische evenknie uiteindelijk veel populairder zal worden dan de moederband zelf, is iets dat een verzuurde Gelb tot op de dag van vandaag niet lekker zit.
Het onderhouden van public relations is nooit zijn sterkste punt geweest. Gelb vertoeft in een zelfverkozen obscuriteit. Zijn motto: overleven is beter dan succes. Opvallend is zijn hoge productiviteit. De man is zelf de tel kwijt, maar het aantal platen dat ie heeft gemaakt moet volgens hem rond de veertig liggen. Voorspelbaarheid kan hem onmogelijk verweten worden. Zijdezachte country, experimentele rock, alles is mogelijk. ‘Sno Angel Like You (uit ’06) is een plaat met een Canadees gospelkoor en nu ligt Alegrias in de winkel. Samen met Raimundo Amador en zijn Band of Gypsies verkent Gelb daarop een niemandsland tussen Amerikaanse roots, southern rock en temperamentvolle flamenco. Het is een ontspannen, ingetogen album met een zonnige, Spaanse sfeer die plotseling doorbroken kan worden door een gruizige, elektrische gitaar. Uneven Light Of Day, de tweede track op de cd, illustreert hoe wonderlijk het muzikale universum van Howe Gelb in elkaar steekt. Het knappe is, dat het elkaar nooit bijt.
Howe Gelb is te zien: Burgerweeshuis Deventer, 22 september.
Ook interessant deze maand:
|