Zestien jaar lang hadden ze niet meer met elkaar gespeeld: Robert Cray en zijn boezemvriend Richard Cousins. Het contact tussen de twee bleef altijd bestaan, maar sinds vorig jaar is de bassist weer terug op het nest. Met Cousins op bas komt de Robert Cray Band voor twee concerten naar Nederland.
“Je kunt spreken van een vriendschapsversie van de Robert Cray Band”, vertelt Robert Cray aan de telefoon. Zijn stem klinkt zacht. Bescheiden eigenlijk. De bijna 57-jarige bluesgitarist is altijd wars geweest van arrogant gedrag of dikdoenerij. En dat terwijl hij de afgelopen decennia liefst vijf Grammy’s won en wereldwijd miljoenen platen verkocht. “Het was geweldig om weer met hem te spelen”, gaat Cray verder. “Richard heeft een slepende groove in zijn spel – het was een goed idee om hem weer in de band te vragen.”
Dat gebeurde anderhalf jaar geleden, toen Cray bezig was met de voorbereidingen van de nieuwe studioplaat This Time. “Ik wilde een andere sound en rommelde wat in de samenstelling van de band.” Toetsenist Jim Pugh bleef, maar drummer Tony Braunagel (BB King en Bonnie Raitt) kwam. Zo ook de verloren zoon Richard Cousins.
This Time klinkt inderdaad anders dan zijn voorgangers. Cray, die bij voorkeur de bluesmuziek verrijkt met soul-, pop- en jazzinvloeden, laat op dit album de blues van zijn stroperige en authentieke kant zien. Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn als Cray daarnaar gevraagd wordt. “Je bent de eerste die me hiermee confronteert. Maar je hebt gelijk, er staan vrij veel langzame nummers op. Dat was niet onze opzet, het is ontstaan. We voelden ons er op dat moment prettig bij.”
Een bluespurist is Robert Cray nooit geweest. “Ik ben een bluesfan, geen bluesman. De Robert Cray Band is meer dan blues alleen, bij ons hoor je net zo makkelijk R&B, rock ’n roll en gospel terug.” Een vernieuwende mengelmoes die in de jaren tachtig grote hits als Right Next Door (Because of Me), Smokin’ Gun en Don’t Be Afraid Of The Dark genereerde.
This Time leverde Cray’s veertiende (!) Grammy-nominatie op. De tournee die erop volgde werd vastgelegd op het live-album Cookin’ In Mobile, dat binnenkort wordt uitgebracht. “Cookin’ is een cd/dvd geworden. Mijn eerste dvd”, klinkt het haast verontschuldigend. “We werden er voor benaderd en dachten: oké, waarom ook niet? Bloednerveus waren we voor de opnames, maar dat was het wel waard.”
De cd, opgenomen tijdens verschillende shows in Mobile, Alabama, klinkt krachtig en zelfbewust. Net zoals Bad Influence, wellicht Cray’s beste album uit ’83. “Dank je, dat beschouw ik als een compliment. Bad Influence barst van energie en ik zou het echt geweldig vinden als je die weer terughoort op Cookin’ In Mobile. Het heeft allemaal te maken met de line-up van de band. De frisheid van toen is weer helemaal terug.”