Nooit geweten dat de leden van Deep Purple van die amicale en spontane gasten waren. Dat is althans de indruk die de legendarische rockgroep graag bij de vijfduizend bezoekers in Hellendoorn wil achterlaten. Kennelijk een kwestie van een nieuwe pr, want zo kennen we Deep Purple eigenlijk niet. In het geheugen staat de norse blik van toetsenist Jon Lord of de sikkeneurige kop van gitarist Ritchie Blackmore gebeiteld. Zij zijn evenwel niet meer van de partij en je kunt gerust stellen dat waar Blackmore destijds te weinig van had, vervanger Steve Morse nu iets te veel heeft. Hoe vaker die vervreemdende tandpastalach verschijnt, hoe sterker het idee dat Deep Purple hier een geacteerde en gelikte rockshow staat op te voeren.
Maar eerlijk is eerlijk: muzikaal zit het geramd wat de iconen van de hardrock presteren. Een fenomenale geluidsafstelling stelt oudgedienden Ian Gillan, Roger Glover en Ian Paice in staat veertig jaar Deep Purple-historie in volle glorie te doen herleven.
De heren hebben blijkbaar goede herinneringen aan het Machine Head-album uit ’72. Pictures Of Home, Highway Star, Lazy en Space Truckin’ scheuren als glanzende bolides voorbij. En van die plaat ontbreekt uiteraard de moeder der gitaarriffs Smoke On The Water niet. Ook Fireball is een vlammend hoogtepunt.
Toch blijft het een beetje geven en nemen in de setlist. Hun beste product Deep Purple In Rock komt er met Into The Fire wat bekaaid af, aan de andere kant voorkomt de band door het mijden van Child In Time en Woman From Tokyo een platte greatest hitssessie.
Deep Purple is een geoliede rockmachine geworden, die met een mathematische precisie de afgesproken negentig minuten op de seconde vol maakt. Het publiek kan daarna gillen wat het wil, de spontaniteit heeft dan inmiddels plaatsgemaakt voor een keiharde, zakelijke attitude.
Gezien: Dauwpopterrein Hellendoorn 19/5.